Końca świata nie będzie (92)

– Chodzisz z Gawlakiem? – Oczy Iwony mało nie wyszły z orbit, gdy Lilka napomknęła o winie w towarzystwie lekarza. Magda dostała ataku śmiechu. Położyła się na kanapie i raz po raz uderzała dłońmi o uda, śmiejąc się do rozpuku.

– Z czego się śmiejesz, wariatko? To poważna sprawa jest – zezłościła się Iwona, obserwując Magdę, do której dołączyła Lilka. Obie śmiały się głośno, ocierając spływające po policzkach łzy.

– Szurnięte jesteście. Obie! Uspokójcie się wreszcie. Lilka, ty chodzisz z Gawlakiem? Serio?

– Oj tam, zaraz tam chodzę. Żadne chodzę, od czasu do czasu spotykam się na wino lub na kawę. Czasami na lody. Czy to już chodzenie?

– Na jakie lody? – ożywiła się Iwona. Magda znowu zaczęła chichotać.

– Cholera jasna! Tobie to tylko jedno w głowie. Na normalne lody, ja lubię z kawałkami czekolady, on preferuje sorbety, bo mają mniej kalorii, a on uważa, żeby się nie roztyć.

– Poczekaj. – Magda spoważniała i postanowiła włączyć się do rozmowy. – Porozmawiajmy na serio. Jak to się stało, że chodzisz z Gawlakiem na kawę?

– Sama nie wiem. Kiedyś poszłam do przychodni, nastawiłam się na reprymendę, a ten mnie zaskoczył propozycją kawy. Zrobił to w taki niewymuszony sposób, że głupio mi było odmówić. Poza tym, same rozumiecie, Gawlak, który nigdy nie przepuścił okazji, żeby dowalić belfrom, raptem zaprasza na kawę. Takiej okazji nie mogłam przegapić.

– Patrz, co za cholerny dziad! A mnie żadnych leków na grypę nie chciał dać i jeszcze mnie do krematorium wysyłał! – oburzyła się Iwona. – Ale…jakby się zastanowić… To on o ciebie już kiedyś mnie wypytywał.

– Wypytywał? I nic mi nie powiedziałaś?

– Kurczę, nie wiem dlaczego. Początkowo nie zwróciłam na to uwagi. Ostatecznie Gawlak zawsze się czepiał nauczycielek, więc gdy zaczął z taką jakąś ni to kpiną, ni to z humorem o ciebie pytać, pomyślałam, że znowu szuka jakiejś zaczepki. Potem się zdziwiłam, na końcu zapomniałam. A on był po prostu zainteresowany! Ale powiedz, jaki on jest prywatnie? Też taki sarkastyczny?

– Trudno mi ocenić. Właściwie to jest błyskotliwie inteligentny, oczytany, ma poczucie humoru i bardzo się stara.

– Ale? – zapytała Magda, słuchająca uważnie Lilki.

– No właśnie, jest jakieś ale, którego nie jestem w stanie nazwać. Jest w nim coś takiego obcego. On naprawdę się stara, ale mam wrażenie, że dużo w tym sztuczności. Jakby nie potrafił być spontaniczny i wszystko brał na poważnie.

– To zdecyduj się: ma poczucie humoru, czy jest poważny? I żeby tak to przed nami ukrywać? – Iwona pokręciła z niedowierzaniem głową.

– Krępowałam się wam powiedzieć. Zresztą, Magda była zajęta Leonem, a ty ciągle kogoś poszukujesz… Postanowiłam, że powiem, kiedy nadarzy się okazja.

– Leon znowu zniknął. Tym razem chyba przez Anielę – zachichotała Magda. – Niebacznie spędził z nią noc, o czym Aniela powiadomiła cały blok, gdy rano od niej wychodził. Potem tak go zaczęła prześladować, że facet zwiał. Ale w jakim stylu! Zaaranżował taką scenę, że ho, ho!

– Jaką scenę, co ty mówisz? – Iwona otworzyła wino i przyniosła kieliszki.

– Po wspólnie spędzonej nocy Aniela nie dawała mu stanąć: albo czyhała na klatce schodowej i wciągała go do siebie, uwieszona na jego szyi, albo gnała na górę i dobijała się do niego. Jakoś tak ze cztery dni temu, gdy wracał z miasta, ona już czekała przed swoimi drzwiami. Jak się na niego nie rzuci, jak nie zacznie obcałowywać, a ja przy wizjerze, bo mnie ciekawość zżerała, to od razu przyznaję. On stanął jak słup soli, a ta go ciągnie do siebie, i ciągnie, wrzeszczy głośno, żeby wszyscy słyszeli w jakiej to oni komitywie. I raptem Leon mówi do niej, że musi się przebrać, bo za godzinkę ma wizytę u lekarza, już się zarejestrował. Ta od razu chciała iść z nim, ale on wtedy zmarkotniał i mówi, że właściwie to miał nadzieję, że ona po wino pójdzie, żeby na wieczór było. Aniela jak się nie zakręci, raz jeszcze go cmoknęła i pobiegła się przebierać, żeby po to wino pójść, a on poszedł do siebie i…

– I? – spytała Lilka.

– Gdy mijał moje drzwi, puścił oko! – zaśmiała się, krztusząc się winem. – Aniela zamknęła swoje mieszkanie i ze śpiewem na ustach pomknęła jak gazela do marketu po wino, a ten pięć minut później zaczął znosić walizy! Dwa razy obrócił. Na koniec wetknął mi kartkę pod drzwi z jednym słowem „Przepraszam”. I pobiegł.

– A co z Anielą?

– Wróciła. Czekała. Pewnie najpierw dzwoniła na komórkę, potem pobiegła na górę. Sterczała pod drzwiami. Zaczęła też się do mnie dobijać, wredna baba. Aż w końcu oświecił ją pan Stanisław, mówiąc, że Leon do przyjaciół pojechał, bo jego żona z zagranicy przyjechała i tam się mają spotkać!

– O cię choroba! Jak Aniela zareagowała? – zaciekawiła się Lilka.

– Normalnie! Zabarykadowała się w mieszkaniu. Nie wychodzi od czterech dni. Ale spokojnie, żyje. Dzisiaj słyszałam, jak śpiewała smętnie.

– Kara za grzechy babę dopadła. – Iwona uniosła kieliszek do toastu.

– Zranione serce, co zrobić? Musi swoje przecierpieć. Na to rady nie ma – podsumowała Magda, wznosząc toast z uśmiechem na ustach.