Końca świata nie będzie (83)

– Nie wiem, co mam o tym myśleć, naprawdę – stwierdziła Lilka po przeczytaniu maila Leona. – Może rzeczywiście coś w tym jest? Różnie to bywa w tym naszym życiu, nie wszystko jest czarne albo białe.

– Ale pisze dobrze, co by nie mówić – pochwaliła Iwona. – Do mnie nigdy żaden chłop takiej epistoły nie wydziergał. Co najwyżej jakiegoś SMS-a, a ten tu prawdziwy poeta. I co z tym zrobisz? – zapytała milczącą od dłużej chwili Magdę.

– Jak to co? Pogonię!

– I nie dasz mu szansy? Żadnej? – Iwona była naprawdę zdziwiona.

– Ależ wy obie naiwne jesteście! – zdenerwowała się Magda. – Facet emablował mnie prawie rok, ganiał za mną jak kot z pęcherzem, zapraszał, czarował, wkradł się w łaski mojego syna, wlazł do mojego łóżka, a zaraz na drugi dzień po prostu zniknął. Gdyby było tak, jak napisał, że wywarłam wrażenie, stałam się ważna, chciał ze mną być, to na pewno by nie wiał w tak podłym stylu.

– Ale przecież wyjaśnił, że wyjechał, bo… – Magda nie pozwoliła Iwonie dokończyć.                     – Przestań pieprzyć! Facet planował ze mną urlop, słowem się nie odezwał o żadnych Mazurach, raptem rzucił wszystko i pojechał. On po prostu się ze mną przespał i pojechał na dalsze podboje. Teraz napisał ckliwy list, bo zbliża się koniec sezonu urlopowego, wraca do domu i jest pewny, że znowu rozłożę ramiona i nogi. Nie rozumiesz?

– Wiesz – Lilka ocknęła się z zamyślenia – wydaje mi się, że coś w tym jest. Ja rozumiem, że mógł się zaniepokoić, zdenerwować, przestraszyć, ale on nie wyjechał, on po prostu uciekł. Sam przyznał, że czytał twoje maile i specjalnie wyłączył komórkę, żeby z Tobą nie rozmawiać.

– A mnie nie to zastanawia – Iwona podjęła temat. – Mnie zastanowiły informacje zawarte w tym liście. Facet jest żonaty, mieszka w tym bloku prawie rok i nikomu o tym nie wspomniał. Ciebie – wskazała palcem Magdę – adoruje, nie odstępuje na krok, a potem raptem przypomina sobie, że jest żonaty. Ale nie to jest dla mnie najgorsze. Co to było z tym samobójstwem syna? Ile miał lat, gdy to samobójstwo popełnił? I coś jest niejasnego z tym uwalnianiem się od drugiej żony. Facet załatwił sobie rozdzielność majątkową, a rozwodu nie może dostać?  To się jakoś kupy nie trzyma.

– Może on ma problemy z odpowiedzialnością? – zastanowiła się Lilka.

– Też tak myślę – przytaknęła Magda. – Porzucił pierwszą żonę i malutkie dziecko. Ożenił się drugi raz i też mu nie wyszło, więc porzucił ją i zwiał. Poznał mnie i znowu porzucił. On nie jest w stanie udźwignąć odpowiedzialności za inne osoby, to cholerny egoista.

– To co robimy? – zapytała Magdę Iwona.

– A co mamy robić? Ja nie zrobię nic. Nie odpowiem nawet na ten ckliwy list. Niech ciul żyje sobie w spokoju i mnie też w spokoju ma zostawić.

– A co zrobisz z Anielą? Ona ciebie w spokoju nie zostawi – przypomniała jej wyraźnie zmartwiona Lilka.

– No właśnie, teraz najbardziej mi o tę cholerną Anielę chodzi. Babsko jest rozgoryczone i pluje jadem na odległość. Wydaje jej się, że razem z Leonem złapałaby Pana Boga za nogi, a tu klops. Stanęłam jej na drodze do szczęścia.

– Może by jakoś obłaskawić babę? Na kawę ją zaprosić, pogadać, pożartować, co?

– Iwona, przy tej babie Cerber wysiada, a ty chcesz ją obłaskawiać? Nie da rady. Muszę coś innego wymyślić. Tylko co?

– Może pozostań przy pierwotnym planie, pamiętasz? Leon wróci, uśmiechniesz się, pożartujesz głośno, żeby larwa słyszała, a potem… Przestaniesz żartować. – Lilka nie miała innego pomysłu.

– Tak, też o tym myślę, ale rozwinę ten plan. Zrobię tak, jak mi radzisz, a potem zejdę na półpiętro, zapukam do Anieli i powiem jej głośno, że ja już się nim nacieszyłam, niech ona teraz się pocieszy, bo co ja jej Leona żałować będę? Nie jestem egoistką.

– Daj spokój, toż to dziecinada – Lilka była wyraźnie zniesmaczona.

– Ale jaja – ucieszyła się Iwona. – Za jednym zamachem odegrasz się na niej i na nim.

– Cóż, nie mam innego wyjścia. Oby tylko mi starczyło odwagi, bo jeśli nie starczy, będę się przed Anielą ukrywać aż do emerytury.