Końca świata nie będzie (81)

Gawlak nie wiedział, co ma robić: zadzwonić do Lilki, czy czekać cierpliwie aż nadarzy się okazja do spotkania. Wiedział doskonale, kiedy Lilka wróciła znad morza od swojej gosposi, sąsiadki Lilki, która uwielbiała mówić. Odpowiednio ukierunkowana znosiła mu plotki z całego miasteczka, stąd też Gawlak wiedział, kiedy i z kim Lilka wyjechała, kiedy i z kim wróciła, w jakim stopniu się opaliła, co zrobiła od razu po powrocie i tak dalej. Kiedy już stara Kubiakowa opowiedziała mu wszystko to, co chciał usłyszeć, profilaktycznie się oburzał na jej plotkarską naturę i burczał, żeby przestała wreszcie oplotkowywać ludzi, których on i tak przecież nie zna.

– Zna, nie zna, to nie ma znaczenia – odpowiadała wówczas Kubiakowa. – Siedzi pan samiutki jak ta sowa jakaś, to zawsze jest ciekawie co nieco wiedzieć o życiu innych ludzi.

– Ale pani mi tylko o tej nauczycielce zawsze opowiada, o żadnych innych ludziach, tylko o niej. Pani wie, że ja nauczycielek nie za bardzo lubię, to po co pani mi ciągle o tej Lilli plotki znosi? – oburzył się któregoś razu, gratulując sobie w duchu sprytu.

– Nauczycielka nauczycielce nierówna – odpowiedziała Kubiakowa, biorąc się pod boki. – Ta Lilla to by się może i panu nadawała, co? Nie myślał pan nigdy, żeby się drugi raz ożenić? Co tak pan będzie do emerytury sam i sam? Taki fajny chłop się marnuje, a tyle samotnych kobiet wokół. Pan jest, jak to się mówi? Aspołeczny doktor jest. Z taką pensją to całą rodzinę mógłby pan utrzymać, a pan na siebie tylko pieniądze wydaje.

– Czyli będę prospołeczny, gdy się Lillą zainteresuję? – Gawlak specjalnie powrócił do tematu Lilki, bojąc się, że Kubiakowa zacznie mu prezentować inne samotne kobiety.

– A żeby pan wiedział. Ale ta Lilla jakby taka dziwna jest – kobieta zamyśliła się, patrząc w okno. – Ona by się do pana chyba nie nadawała. Panu baba potrzebna, ale inna. Jest taka jedna, fajna, ładna, zbudowana, co to ma i cyc i pic, i ja ją doktorowi spatrzę … – Kubiakowa najwyraźniej zaczynała się rozkręcać.

– Pani Kubiakowa! – Gawlak pogroził jej palcem. – Pani mi nikogo tam nie zapoznaje, ja żaden matoł nie jestem. Jak będę chciał, sam sobie spatrzę. A czemu ta Lilla dziwna? Wariatka jakaś pewnie, jak każda nauczycielka, co?

– A co się doktor tak na te nauczycielki zawziął? – Kubiakowa machnęła ścierką jakby odpędzała od siebie muchę. – Każdy chłop taki sam, czy ma szkołę, czy nie ma, wszystko jedno. Wy się boicie mądrych kobiet.

– No co też pani opowiada? Pani Kubiakowa? My się boimy nie mądrych, ale przemądrzałych i wrednych.

– Lilla przemądrzała nie jest – zaprzeczyła Kubiakowa. – Ona też samotna, jak doktor. Zwłaszcza teraz, gdy Martusia już na swoim. Wiele w życiu przeszła. Najpierw ten wypadek, rodzice zginęli, młodzi przecież. Też nauczyciele. Została sama z Elą. Szanowały się obie, kochały. Jak Ela za mąż wyszła za tego pieruńskiego Manowicza, to zostawiła mieszkanie po rodzicach Lilli, od razu w sądzie przerobiły wszystko, żeby jej nikt nie wyrzucił. I patrz pan, jak dobrze zrobiła, bo po jej śmierci ten Manowicz by pewnie Lillę z mieszkania wyrzucił, żądając spadku po żonie.

– Przecież już się rozeszli?

– I co z tego? Rozwodu jeszcze chyba nie mieli, a Martusia była już na świecie, jej by się po matce należała część.

– A tak, prawda. To rzeczywiście ta pani Lilla nie miała łatwo – Gawlak zachęcił Kubiakową do dalszej rozmowy.

– Oj, nie miała. Co ona biedna nie robiła, gdy Ela zachorowała! Po lekarzach jeździła, pożyczki na jej leczenie brała, bo ten skurwysyn się wypiął i poszedł do tej łachudry. A ona biedna tylko z Lillą została i z maleńkim dzieckiem. A gdy umarła, Lilla o dziecko się bała. Nie chciała, żeby ta łachudra maleństwo wychowywała, ale na szczęście oddali jej małą. A teraz to taka piękna dziewczyna wyrosła. Żeby to doktor ją widział – rozmarzyła się Kubiakowa.

– I co jest w Lilli dziwnego? Że siostrę kochała? Że dziecko jej jak swoje wychowała? – kontynuował Gawlak.

– No co też doktor wymyśla? Dziwne jest to, że Lilla nigdy nie miała żadnego chłopaka. Żadnego! Nikt się koło niej nie kręcił. A przecież ładna, mądra, wykształcona. A nigdy nikt nie chciał się z nią ożenić. Ludzie tam różnie mówią, jak to ludzie…

– Ale co mówią? Nie rozumiem.

– Ale co ja tam będę plotki roznosić?

– Plotkuje już pani od godziny, to niech pani powie do końca, co ci ludzie mówią.

– Ja nie plotkuję, tylko rozmawiam! – oburzyła się Kubiakowa. – A ludzie czasami coś tam bąkną, że może Lilla mężczyzn nie lubi, tylko koleżanki woli albo że wymagania miała za wysokie i nosem kręciła. Ale ja bym w to tak nie wierzyła. Ona po prostu nie ma w sobie tego czegoś i już.

– Pani Kubiakowa, a niech mi pani powie, czemu pani na nią Lilla mówi? Przecież inni chyba Lilka na nią wołają?

– A wołają, rzeczywiście. Ale wie pan, doktorze, ona zawsze taka poważna i smutna chodzi. Ona po prostu wygląda jak Lilla, nie jak Lilka.

82.