Końca świata nie będzie (49)

Lilka weszła do drugiej klasy z duszą na ramieniu. Co innego uczyć maluchy, co innego stanąć przed hordą gimnazjalistów, bo tak kazał dyrektor.

– Pani Lilu, nie ma co biadolić. Co to, polskiego pani nie poprowadzi? Co to takiego trudnego?

– No nie wiem, niektórzy z nas mylą oka z oczkami – Lilka nie odmówiła sobie złośliwości, którą dyrektor zignorował. – No ale dlaczego ja mam tam iść? A ci z gimnazjum to co?

– Niech pani nie utrudnia, polonistka się rozchorowała, byle grypa i już zwolnienie, a ty, człowieku, bądź mądry i pisz wiersze – westchnął dramatycznie. – Ci z gimnazjum nie mogą, jakieś tam zajęcia mają, koła czy coś, pani została. No co, nie poradzi pani sobie? Pani da radę, naprawdę – odwrócił się i odszedł, zostawiając Lilkę z dziennikiem w ręku, a teraz stała przed tablicą patrząc na znudzonych uczniów. Od razu zauważyła Dudzińskiego. Siedział w pierwszej ławce, ziewając szeroko, nie wyjąwszy dotąd zeszytu.

– Przy ziewaniu zamykamy otwór gębowy. Nauczyciel nie jest ciekawy treści żołądkowej swoich uczniów – powiedziała, patrząc na Dudzińskiego. W klasie rozległ się nieśmiały chichot w wykonaniu tych, którzy skupili uwagę na Lilce.

– Wyjmijcie zeszyty i ćwiczenia. Ostatnio mieliście gramatykę, powtórzymy wiadomości z fleksji. Dudziński, wyjmiesz zeszyt, czy mam ci pomóc?

– Znowu ten polski? – warknął Dudziński, wyciągając z plecaka zmięty zeszyt. – Wczoraj polski, jutro polski, codziennie polski… – zaczął biadolić.

– Do ministra z pretensjami, może ci wuefu więcej dołoży, żebyś z drzew nie spadał, bo ponoć ostatnio noga ci się omskła, że tak powiem – zripostowała, zagłuszając głośniejszy śmiech kolegów Dudzińskiego, którzy zaczęli śledzić poczynania Lilki.

– Jinglisz powinni dołożyć – perorował Dudziński niezbity z tropu. – Po co ten głupi polski, taki trudny. Tylko te głupie wyrazy odmieniać trzeba. Po co mi ta odmiana?

– Żebyś nie mówił Kali jeść, Kali pić i żebyś umiał przepisać temat, który zapisałam przed chwilą na tablicy.

– A po jinglisz nic odmieniać nie trzeba. Angole żadnej głupiej fleksji nie mają – kontynuował niestrudzenie Dudziński.

– Dudziński, po polsku nie umiesz, po angielsku się nie nauczysz. I nie jinglisz, tylko english. Przepisz zdanie z tablicy, nazwij części mowy i określ ich cechy fleksyjne, czyli przypadek, liczbę, rodzaj, czas i tak dalej.

– I po co mi to? Ja już lepiej po angielsku mówię.

– I dlatego prosiłeś anglistę, żeby cię przeniósł do najsłabszej grupy? Podejrzewam, że twój angielski ogranicza się do trzech słów: stop, start, go. Przepisuj zdanie.

– A po co mam z kujonami w grupie być? I tak po angielsku już mówię, trochę się jeszcze poduczę i…

– I pojedziesz do Anglii na zmywak – Lilka zdenerwowała się na dobre. – Masz rację, że nie chcesz być w tej lepszej grupie. Ty się nauczy tylko kilku wyrazów: szczota, wiadro, talerz, jeść, pić, którędy do toalety. Więcej się uczyć nie musisz. I wiesz co, Dudziński, jak już wytłuczesz te talerze, których pomyć nie zdołasz, to dobrze by było, żebyś pouczył się kilku słówek po niemiecku. Na przykład rów, kilof i łopata. Żebyś wiedział, co ci niemiecki brygadzista zrobić każe. A teraz przestań mnie denerwować, bo ci zaraz lufę wlepię, a z tego co widzę, to luf masz tutaj bez liku. Jak powtórzysz klasę, to twoje marzenie o karierze w brytyjskim przemyśle gastronomicznym oddali się znacznie w czasie.

– Proszę pani, Dudek na budowie chce pracować, nie w gastronomii – podpowiedział Knapik, usłużny kolega siedzący w jednej ławce z Dudzińskim. – I nie musi się uczyć języka, bo jego ojciec w Irlandii już kilka lat jest i dogadać się umie.

– No – potwierdził Dudziński.

– A widzisz – przytaknęła Lilka. – czyli zgodnie z powiedzeniem: nie chciało się nosić teczki, trzeba dźwigać woreczki. Ty, Dudziński, zamiast po drzewach łazić, dźwiganie ciężarów zacznij – Lilka zaczęła zapisywać na tablicy rozwiązanie zadania, zerkając raz po raz na Dudzińskiego, który podparł policzek pięścią i zapatrzył się z tęsknotą w okno. Lilka pomyślała, że on już widzi siebie skaczącego po irlandzkich rusztowaniach i zrezygnowała z wymuszania na Dudzińskim konieczności odmiany wyrazów w ojczystym języku.