Końca świata nie będzie (48)

– No nie! – Gawlak na widok Iwony rozłożył szeroko ręce. – Co ja pani ostatnim razem powiedziałem? Pani chyba nie słyszała. Powiedziałem wyraźnie: trzymać się z daleka od tego ośrodka zdrowia przez co najmniej rok. A pani wraca już po miesiącu?

– Kurcze, doktorze, co się pan tak denerwuje od razu? – Iwona usiadła na krześle naprzeciwko lekarza. – Nawet pan nie zapyta? Pytanie ma paść: „Co pani dolega”, ma mnie pan zapytać, zapomniał pan? Życzę sobie być traktowana jak inni pacjenci.

– O, i jeszcze życzenia ma. Rozwija się. Jak grypa jakaś. Dobra, co pani dolega? A może woli pani – z czym pani dzisiaj przychodzi z akcentem na „dzisiaj”?

– Dzisiaj, bez akcentu, przychodzę po prośbie – odpowiedziała, patrząc lekarzowi prosto w oczy.

– Że jak? – Gawlak aż pochylił się w jej kierunku, opierając dłonie na biurku.

– Doktorze, proszę! Co pan dzisiaj taki teatralny jakiś? Z panem się nie da rozmawiać.

– Ok., przepraszam. Słucham panią.

– Coś się dzieje z moją skórą. Myślałam, że mi przejdzie, że to pierdoła jakaś, ale nie tylko nie przechodzi, coraz więcej tego jest… Poproszę o skierowanie do dermatologa…

– Gdzie ta zmieniona chorobowo skóra? – zapytał rzeczowo, lustrując ją przez szkła swoich okularów.

– Dermatologiem też pan jest? Pan wypisze to skierowanie, pan wie, ilu pacjentów w poczekalni czeka? Szkoda czasu.

– Ja panią uczę, jak ma pani dzieci uczyć? Gdzie to zmienione miejsce na skórze?

– Na plecach, ale i na głowie, na łokciach. Ostatnio zauważyłam, że mam chropowate kolana. Wiosna, ciepło, a ja w spodniach.

– Na plecach? Proszę ściągnąć bluzkę.

– Doktorze, pokażę panu łokcie i będziemy kwita, dobrze? – Gawlak zsunął okulary na czubek nosa i przytrzymał je wypielęgnowaną dłonią.

– Ściągać bluzkę, mówię. I kolana pokazać. Co sobie myśli? Że na stanik się gapił będę? Nie takie panny tu w gabinecie ze staników wyskakują.

– Kolana? Czyli spodnie też mam ściągnąć? – Iwona popatrzyła na swoje dżinsy, których wąskie nogawki wykluczały inny sposób prezentacji kolan.

– Marnuje pani mój czas. Albo się pani rozbiera, albo proszę wyjść i zamknąć za sobą drzwi, bo czas ucieka, a ludzi dużo. – Iwona zaczęła rozpinać bluzkę, gratulując sobie w duchu przezorności, dzięki której nałożyła rano piękną bieliznę. Paradowanie przed Gawlakiem w używanej bieliźnie byłoby krępujące. Gawlak wstał zza biurka i podszedł do niej, nakładając rękawiczkę.

– Może pani mi pokazać to zmienione miejsce na głowie? Nie chcę pani zrujnować tej kunsztownej koafiury – zakpił, przeczesując palcami jej włosy. – Proszę się odwrócić i schylić – nakazał. – I proszę nachylania się nie mylić z wypinaniem – dodał. Iwona poczuła, że wodzi chłodną dłonią po zmienionej chorobą skórze.

– Proszę się odwrócić przodem – poprosił. – I usiąść. – Przyklęknął przed nią, dotykając kolan, a potem łokci. Podumał chwilę, ściągnął rękawiczki i umył ręce, co Iwona uznała za przesadę. Ostatecznie po co mu były te rękawiczki? Gawlak usiadł przy biurku i sięgnął po bloczek z druczkami, żeby wypisać skierowanie.

– Na moje oko to łuszczyca, ale jak sama pani rzekła, żaden ze mnie dermatolog – stwierdził. – Wypiszę skierowanie do dermatologa. Czy wcześniej miała pani tego typu zmiany?

– Rany boskie! Łuszczyca? Nie, nigdy dotąd nie miałam – przyznała.

– Wie pani, że takie rzuty łuszczycy często mają podłoże psychiczne? Zdarzają się po stresie. Niech pani wreszcie przestanie się zamartwiać, bo nie warto. Łuszczyca urody nie dodaje, a i włosy mogą wypadać, wie pani o tym?

– Nikt nie dodaje otuchy tak jak pan – starała się, by nie wyczuł w jej głosie strachu.

– Pani chodzi o otuchę, czy o wiedzę? Bardzo prawdopodobne, że kiedy pani wreszcie wyluzuje, te zmiany skórne znikną, ale lepiej dmuchać na zimne.

– Mogą zniknąć? Łuszczyca jest przecież nieuleczalna?

– Niech się pani nie zamartwia na zapas. Bo jak panią wysypie… – ostrzegł, mrugając przy tym okiem. Iwona wyszła z gabinetu z mieszanymi uczuciami.