Końca świata nie będzie(44)

Gawlak, ubrany w biały kitel, zalał sobie kawę, do której dosypał kilka łyżeczek cukru. Iwona popatrzyła na niego z dezaprobatą. „Stary ramol”, pomyślała.

– Kawy? – zapytał, spoglądając na nią zza okularów.

– Poproszę – zdecydowała w jednej chwili. A co jej szkodziło? Ostatecznie nie każdy miał szansę wypić kawę z Gawlakiem w jego gabinecie. – Tylko bez cukru.

– Cukier do kawy musi być – zaoponował. – Choćby ździebko, ale jednak musi. Pani mówi ile, ja sypnę.

– No dobrze, doktorze, pan sypnie ździebko. – Postawił przed nią kubek i siorbnął głośno ze swojego. – No dobra, bez obwijania w bawełnę. Po co pani przyszła?

– Po zwolnienie – wypaliła bezpośrednio, wiedząc, że Gawlaka oszukać się nie da.

– Pani jest na zwolnieniu już od trzech tygodni. Przecież jest pani zdrowa, choć wygląda pani nieciekawie – podsumował szczerze. – Więc o co chodzi?

– Kurczę, doktorze, potrzebuję jeszcze tylko paru dni, żeby dojść do siebie. Mogłabym pójść do psychiatry, ale przecież pan wie, jak to jest dzisiaj z pracą. Nauczycielka leczącą się u psychiatry? Podejrzana sprawa. To jak stygmat w widocznym miejscu. Zwolnią mnie przy najbliższej okazji, a mnie ta praca jest potrzebna. Sam pan widzi, jak wyglądam. – Gawlak patrzył na nią, siedząc na krześle i bębniąc palcami po blacie biurka.

– Wiem, że pan nie lubi nauczycielek, ale może zobaczy pan we mnie człowieka, co? – brnęła dalej.

– Niech pani posłucha – nachylił się do niej, odsuwając kubek z kawą. – G. to małe miasteczko, a w takim grajdole nie można na dłuższą metę utrzymać tajemnicy, choćby nie wiem jak się człowiek starał. Obiło mi się o uszy, że przymierzała się pani do sprzedaży mieszkania i wyprowadzki, a tu raptem zamknęła się pani w domu i wymusza pani zwolnienia na mojej młodszej koleżance, która boi się pani odmówić. Młoda jeszcze, asertywności musi się nauczyć zwłaszcza wobec swojej dawnej nauczycielki. Wnioski nasuwają się same: nieudany romans.

– Cholera jasna! Doktorze, co to pana obchodzi? Da mi pan to zwolnienie czy nie?

– Mamy poniedziałek, wypiszę pani zwolnienie do piątku i więcej nie chcę tu pani widzieć przez następny rok. I wie pani co? Pani nawet nie wie, jakie ma pani szczęście.

– No niechże mi pan da już spokój – Iwona miała dość tej wizyty. Chciała jak najszybciej wyjść z gabinetu i wrócić do siebie.

– Te nauczycielki to durne baby – Gawlak zaczął wypisywać zwolnienie, mówiąc niby pod nosem tak, żeby Iwona słyszała. – Niby taka wykształcona, a nie wie, że szczęściem jest uwolnienie się od dupka, który może zatruć życie i obrzydzić je w takim stopniu, że żyć się końcu nie chce. – Wyrwał kartkę ze zwolnieniem z bloczka innych druków i podał Iwonie, nie patrząc na nią. Schowała kartkę do torebki i już chciała wyjść, ale postanowiła jeszcze odszczeknąć się Gawlakowi na odchodne.

– Niech doktor tak szybko nie ocenia ludzi, skąd doktor wie, że on jest dupkiem? Może to fajny facet jest, tylko ja jestem beznadziejna, co?

– Że beznadziejna, to się może i zgadzać, ale gdyby on nie był dupkiem, to by tak szybko z tej beznadziejności nie zrezygnował, tylko trochę o nią powalczył.

– I kto to mówi? Dlaczego pan nie powalczył, tylko pozwolił jej odejść, co? – syknęła złośliwie i już po chwili przeklęła w myślach swój długi język, widząc, jak Gawlakowi blednie twarz. – Przepraszam, naprawdę, mam niewyparzoną gębę.

– Nie da się ukryć – potwierdził, popijając kawę. – A dla pani wiadomości, moja żona nie żyje, więc nie zdążyłem o nią powalczyć, chociaż tak naprawdę nie wiem, czy bym taką walkę podjął. Ona też trafiła na dupka. Niech się pani weźmie w garść. Wygląda pani jak po ciężkiej grypie.

– Dziękuję – zamykała powoli drzwi, chcąc jak najszybciej wrócić do siebie.

– Pani Cielecka! – krzyknął jeszcze. – A ta pani koleżanka, Lilla Veneda, to co z nią?

– A co ma być? – nie zrozumiała.

– Pytam czy wszystko u niej w porządku?

– A co miałoby być nie w porządku? – nie rozumiała.

– Wy, baby, to takie jakieś dziwne jesteście. Człowiek zapyta z ciekawości i normalnej odpowiedzi nie dostanie. Na pytanie pytaniem odpowiadacie. Widziałem tę waszą Lillę i też nieciekawie wyglądała, sińce pod oczami, więc ciekaw jestem, czy może i ona się w kimś zakochała? Pomór na nauczycielki padł czy jak? – zaśmiał się gromko.

– Pan się o Lilkę nie martwi, ona stoi twardo na ziemi. Lilka się w żadnym dupku nie zakocha – odpowiedziała, zamykając za sobą drzwi. Dopiero w drodze do domu zaczęła analizować ich rozmowę. Skąd to nagłe zainteresowanie Gawlaka Lilką? Widział ją, zauważył, że nieciekawie wygląda? Od kiedy to Gawlak interesuje się Lilką i jej wyglądem, i nawet jej sińce wypatrzył? Iwona przypomniała sobie siedzącego za biurkiem lekarza, jego biały kitel, szpakowate skronie, modne okulary bez oprawek. Przystojny z niego dość. Ile on mógł mieć lat? Pięćdziesiąt? Pięćdziesiąt pięć? A jeśli Gawlak widzi w Lilce nie tylko pacjentkę, ale i kobietę? Przejrzała się w mijanej właśnie witrynie sklepu. Sińce pod oczami, matowe włosy, zapadnięte policzki, co ona z sobą zrobiła? I to przez dupka. Gawlak miał naprawdę rację, rozchorowała się przez dupka. Będzie musiała wziąć się za siebie i doprowadzić do porządku przez ten tydzień, jaki jej został do powrotu do pracy. Musi też spotkać się z Lilką i Magdą, a może najpierw tylko z Magdą? Magda w dziwny sposób potrafiła rozszyfrować ludzi, więc powinna jej powtórzyć rozmowę z Gawlakiem.