Końca świata nie będzie (43)

– Co wy sobie, do kurwy nędzy, wyobrażacie? – Kasia, młoda wuefistka, krzyczała, próbując bezskutecznie zetrzeć ściekające jej po twarzy łzy. Pracowała z nimi od trzech lat, ale nie mogła znaleźć dla siebie miejsca w ich gronie. Dwaj inni wuefiści, mniej więcej w jej wieku,  pracujący trochę dłużej, uważali ją za intruza, a w obliczu planowanej redukcji etatów patrzyli na nią jak na kogoś, kto może im realnie zagrozić. Starsi koledzy, zwłaszcza ci uczący „poważnych” przedmiotów,  traktowali ją z góry, a dyrektor – od kilku miesięcy coraz bardziej lekceważąco, spychając na nią coraz więcej obowiązków, którym trudno było podołać. Gdy prócz eskaesów, sobotnich wyjazdów na zawody i obsadzania jej w roli opiekuna wycieczek dyrektor zażądał, żeby w pojedynkę opracowała regulaminy użytkowania sali gimnastycznej czy boiska, zaczęła walczyć. Ta jej asertywność nie spodobała się ani dyrektorowi, ani tym bardziej wykorzystującym ją kolegom, więc któryś z nich rozpowszechnił pogłoskę, że dostała się do pracy, bo dyrektor zna jej ojca czy kogoś tam równie dla niej ważnego. Początkowe docinki przybrały na sile w takim stopniu, który powinien zakończyć się złożeniem przez nią wymówienia z pracy, ale szans na znalezienie innej posady raczej nie miała. Na jednej z kolejnych rad dyrektor zaczął ją publicznie stawiać do pionu i grozić naganą za niewykonanie polecenia służbowego, w czym szczególnie sekundował mu jeden z wuefistów. Reszta grona nie reagowała, czekając ze zniecierpliwieniem na koniec zebrania, by wreszcie po kilku godzinach męczącej nasiadówy można było pójść do domu. Jedynie Mirka śledziła z zainteresowaniem przebieg zdarzeń, obserwując Kasię. Magda z Lilką siedziały zaniepokojone tym, co się działo na ich oczach. W końcu Kasia nie wytrzymała i razem z potokiem łez wylała wszystkie swoje żale i pretensje.

– Za kogo wy się macie, co? Jeden – wskazała na kolegę, który wspierał dyrektora – tak bardzo jest przywiązany do fotela w kantorku przy sali gimnastycznej, że wysiedział w nim dziurę. Dzieciaki same biegają po sali, włażą na drabinki i organizują sobie zabawę, bo szanowny kolega za przyzwoleniem dyrektora nie musi już nic robić. Drugi idzie w jego ślady. Ile klas powinnam zająć w czasie lekcji, gdy moi koledzy spijają kolejną kawę? A wy, co? Nie jesteście lepsi. Sadzicie się na Bóg wie kogo, ale z jakiego powodu? Bo pokończyliście te swoje matematyki i chemie? I uważacie się za kogoś lepszego ode mnie? Do pięt mi nie dorastacie. Ja skończyłabym każdy z tych waszych ważnych kierunków. Może nie studiowałabym pięć lat, ale osiem, ale skończyłabym. A wy? Popatrzcie na siebie. Żadna z was nawet by się nie dostała na AWF! – Kasia odsunęła swoje krzesło i wyszła, trzaskając drzwiami.

– I co? I ona tu dalej będzie pracować? – Orynkiewicz, pomagający dyrektorowi w szkalowaniu młodszej koleżanki, nie krył satysfakcji. Nim jednak dyrektor zdążył zabrać głos, odezwała się Lilka. W trakcie wystąpienia Kasi wyobrażała sobie, że stoi przed nią Marta, roztrzęsiona, płacząca i sponiewierana. Lilka wiedziała, że musi coś powiedzieć, bo inaczej rozsadzi ją ciśnienie.

– Skoro pan pracuje, to Kasia będzie pracować tym bardziej.

– Że co? – Orynkiewicz popatrzył na nią zdumiony.

– Czego pan nie rozumie? – glos Lilki przybrał na sile. – W ubiegłym tygodniu miał pan siedem lekcji, był pan tylko na dwóch. Potem pan sobie wyszedł ze szkoły bez powiadomienia dyrektora. Pan dyrektor zresztą wie o tym, bo godzinę później szukał pana w szkole. Byłam tego świadkiem. Przedwczoraj przyszedł pan do pracy z tak potężnym kacem, że w probierzu trzeźwości zabrakłoby skali, gdyby kazano panu dmuchać, a pan dyrektor wie o tym, bo ostrzegał pana przed powtórzeniem takiego zachowania. Takich przykładów mogę podać kilkanaście.

– Pani koleżanko, tylko bez takich – dyrektor próbował zakończyć tę dyskusję.

– Czyli bez jakich? – Lilka rozkręciła się na dobre. – Doskonale pan wie, że obaj panowie wuefiści nie prowadzą lekcji, że zmuszają Kasię, by prowadziła zajęcia z ich klasami, podczas gdy oni w czasie lekcji urządzają w kantorku spotkania towarzyskie z ludźmi spoza szkoły i pan to toleruje, przyzwala pan na to. Obaj wuefiści wyśmiewają Kasię przed uczniami, a pan na to pozwala. Jak można tak traktować nauczyciela? Czy pan wie, że takie zachowanie podchodzi już pod kodeks prawny?

– No tylko bez takich, koleżanko, tylko bez takich! – dyrektor spurpurowiał na twarzy.

– Ja panu oświadczam, że jeżeli zechce pan zwolnić Kasię, to ja nie tylko napiszę jej pozew sądowy, a umiem to robić, to jeszcze pojadę z nią do tego sądu jako świadek. To jest skandal, żeby poniewierał pan dziewczyną, tylko dlatego, że dwóch nierobów boi się o swoje etaty. Skandalem jest też to, że kilkadziesiąt dorosłych osób, nauczycieli, obserwuje takie zachowanie i nie reaguje. Nie na tym polega praca nauczyciela. Czego może nauczyć ktoś, kto nie zauważa mobbingu albo sam go stosuje? – dyrektor na słowo mobbing spurpurowiał jeszcze bardziej, a reszta grona zaczęła się przekrzykiwać we wzajemnych pretensjach. Tylko Mirka siedziała spokojna i spoglądała z uśmiechem na Lilkę.

– Jestem z ciebie dumna – Magda odprowadziła Lilkę do domu. – a swoją drogą, mała ma rację. Mnie by za próg tego AWF-u nawet nie wpuścili. Pamiętam siebie w szkole. Wuefista kazał nam się dzielić na drużyny do gry w siatkę, mnie nikt nie chciał, bo się bałam piłki i nie umiałam serwować. Jak już stałam jak ta sierota, on patrzył, w której grupie byli ci, którzy mu się najbardziej narazili i dodawał im mnie za karę. Wstyd i sromota, ja ci powiem, ale najprawdziwsza prawda. Na AWF-ie nie miałabym szans.

44.