Końca świata nie będzie (23)

Marta przyjechała bez zbędnych zapowiedzi, Lilka zaczęła uwijać się w kuchni, miksując składniki na pesto do makaronu, by nakarmić dziecko, które – jak jej się wydawało – trochę zmizerniało. Po pierwszej radości, wszak nie widziały się blisko trzy miesiące, Lilka zaczęła dyskretnie przyglądać się Marcie. Ewidentnie coś było z nią nie tak. Rzeczywiście zmizerniała. Sine kręgi pod oczami świadczyły albo o zmęczeniu, albo o jakiejś trawiącej ją dolegliwości. Nagle ją olśniło. Marta jest w ciąży! Ostatecznie żyje z chłopakiem już prawie od roku, więc prędzej czy później mogło jej się coś przydarzyć. Pewnie zaczęła się martwić, że sobie nie poradzi.

– Marta, a z tobą wszystko w porządku? Jakoś tak kiepsko wyglądasz. Nie chorujesz? – zagadnęła Lilka bez zbędnych wstępów. Dziewczyna popatrzyła na nią, pokiwała głową, westchnęła kilka razy i wreszcie wypaliła:

– Nie jestem w ciąży.

– Czy ja ciebie o ciążę w ogóle pytam? – Lilka postanowiła pójść w zaparte i nie przyznawać się do wcześniejszych podejrzeń, ale niespodziewana ulga zdjęła jej ciężar z ramion.

– Nie musisz nic mówić, jesteś jak otwarta księga, przede mną się twoje myśli nie ukryją – powiedziała Marta z kpiną w głosie. – Pomyślałaś, że jestem w ciąży i zaczęłaś główkować, jak będziesz mogła mi pomóc. Nie wypieraj się. Wiem, co mówię.

– Ale wiesz, że w razie gdyby co, to możesz na mnie liczyć, więc nie masz się co martwić? – Lilka poszła za ciosem i przestała się bawić w ciuciubakę.

– Wiem, zawsze to wiedziałam.

– To czym się martwisz? Tylko nie ściemniaj, że niczym. Przecież widzę. Schudłaś i to dużo, cienie pod oczami, blada twarz. Chorujesz? Co się dzieje?

Marta mieszała makaron na swoim talerzu, podczas gdy Lila cierpliwie czekała na jakąś odpowiedź.

– Kurczę, ciociu, coś złego się zaczęło dziać, no, wokół mnie… – zaczęła cicho, a Lilce przeszedł po plecach dreszcz niepokoju. Marta nazywająca ją ciocią? Od zawsze mówiły sobie po imieniu. A tutaj ta ciocia… Tak się do niej zwracała tylko w chwilach zagrożenia, gdy działo się coś niedobrego, gdy potrzebowała potwierdzenia, że dorosła Lilka jest jej najbliższą rodziną i przyjdzie z pomocą, znajdując rozwiązanie.

– W jakim znaczeniu? – Lilka postarała się, by w jej głosie nie było słychać niepokoju, nalała do kieliszków wina i przeniosły się na zatopioną w półcieniu kanapę. – Mów, ale od początku. Coś z Oscypkiem?

– Chyba też, ale… Kilka tygodni temu ktoś zaczął do mnie wydzwaniać. Numer nieznany, nie odbierałam. A wydzwaniał regularnie, z uporem maniaka, jak to mówisz. Już miałam zablokować numer, bo zaczął mnie wkurzać, gdy przyszedł SMS: „Marta, odbierz, musimy porozmawiać. Grażyna” – Marta popatrzyła na Lilkę, której zadrżała ręka i kilka kropel  czerwonego wina poleciało jej na spódnicę.

– Ta Grażyna? Ojca? – zapytała, doskonale wiedząc, jaka będzie odpowiedź.

– Przecież wiesz. Pół godziny później zadzwoniła. Chciała wiedzieć, czy Marek się ze mną kontaktował. Tak spytała, czy „Marek…” , żaden tam ojciec. Gdy zaprzeczyłam, chyba się ucieszyła i zaczęła jakoś kręcić… Że Marek  nie może się kontaktować, bo ty mu tego zabroniłaś, a zresztą mama wcześniej mu powiedziała, że on nie jest ojcem…

– A to suka! – Lilka nie wytrzymała.

– Czekaj, daj dokończyć! A potem, że ona jako najlepsza i jedyna przyjaciółka mamy zrobiła wszystko, by Marek nie ciągał ani mnie, ani ciebie po sądach, by zanegować swoje ojcostwo, ale ona jednak czuje się w obowiązku, by mi pomóc…

– Suka jedna! – ręce Lilki tak mocno się trzęsły, że odstawiła kieliszek z winem, bo nie mogła go utrzymać.

– Jak się nie uspokoisz, to nic więcej nie powiem – zagroziła Marta. – Dalej wysłuchałam całej tyrady, której ty byłaś jedną z bohaterek, negatywnych, że dla porządku dodam. Ponoć to ty poróżniłaś mamę z Grażyną, bo byłaś zazdrosna o ich przyjaźń, a Marek wcale nie porzucił mamy dla niej, tylko najpierw mama popędziła Marka, no bo uważała, że on nie jest moim ojcem…, a dopiero potem on związał się z Grażyną, która sama rozpaczała po umarłej przyjaźni, więc zaczęła wypędzonego Marka pocieszać… Sama rozumiesz. – Lilka siedziała, dysząc ciężko i bojąc się odezwać, żeby nie drażnić Marty. Kiwała tylko głową na znak, że rozumie.

– Po co zadzwoniła? – zdołała wydukać Lilka, czując, że w gardle rośnie jej wielka gula.

– I tu się zaczyna dopiero robić dziwnie – zadumała się Marta. – Myślę, że ty to rozgryziesz. Zaczęła marudzić coś o chęci pomocy, a przecież ja już na swoim, z chłopakiem, więc potrzebuję pomocy, a ona zawsze mi dobrze życzyła ze względu na mamę, a ja teraz już nie jestem zależna od ciebie…

– A to suka jedna!

– Uspokój się wreszcie! Zaproponowała mi trzy tysiące. I przy tym powiedziała, że to taka nasza babska tajemnica, że gdyby Marek chciał mnie o to zapytać, to żebym słówkiem nawet nie pisnęła, więc najlepiej to mam nie odbierać od niego telefonów, przecież to wytrawny prawnik, zacznie mnie wypytywać, więc się nie obronię. Ostatecznie poza wspólnym nazwiskiem nic nas nie łączy, a ona, jako najlepsza i jedyna przyjaciółka mamy…

– Daj mi pokurwować, bo mnie zaraz apopleksja trafi! – ryknęła Lilka.

– Zaraz! To jeszcze nie koniec. Uważaj teraz. Oczywiście odmówiłam, więc Grażyna pomyślała, że trzy tysiące to dla mnie za mało i zaczęła podwyższać stawkę. Doszła do dziesięciu tysięcy. Gdy znowu odmówiłam, rozwrzeszczała się, że sama nie wiem, czego chcę. A potem zapytała, ile ma mi zapłacić, żebym się usunęła i przestała jej niszczyć życie. I teraz, Lilu, możesz sobie pokurwować ile wlezie. Najpierw powiedz mi, kim jest mój ojciec, skoro nie jest nim Marek, bo chyba wiesz? A potem się zaczniesz zastanawiać, o co w tym wszystkim chodzi. Dobrze? – Marta patrzyła na Lilkę, która próbowała wysupłać się z ciepłego pledu.

– Tak, wiem – wydyszała, uwalniając się spod koca – twój ojciec ma na imię Marek. Nazywa się Manowicz. Jest prawnikiem. Nadszedł czas, byś poznała historię swojej rodziny. Kilka miesięcy temu znalazłam listy. Pisała je twoja mama po tym, jak twój ojciec ją porzucił i przeniósł się do Grażyny. Wiele wyjaśniają. To chyba była dla niej taka terapia. Nigdy ich nie wysłała. Jeśli chcesz je przeczytać, to ci je pokażę, ale ostrzegam, jest w nich wiele bólu, cierpienia. Sama musisz zdecydować, czy chcesz się z tym zmierzyć.

– Listy mojej mamy? Nie zamierzałaś mi ich pokazać? Ciotka! Co ty sobie wyobrażasz?

– Nie drzyj się! Te listy były dla mnie szokiem. Chciałam je przeczytać bez twoich achów i ochów, bez twojego płaczu. Też mam do tego prawo. Po rozmowie z Markiem skserowałam je nawet, żeby dziwnym trafem nie zaginęły, bo po nim wszystkiego można się spodziewać.

– Marek dzwonił? I też nic nie mówiłaś.

– Cholera jasna! Zadzwonił ze trzy tygodnie temu, ciebie nie było od trzech miesięcy. Chcesz te listy, czy nie? – podeszła do regału, z którego wyjęła szary segregator. Wyjęła kilkanaście związanych wstążeczką kopert i podała Marcie.

– Mamy jeszcze wino? – spytała Marta, dotykając kopert, a Lila poszła po butelkę z winem, zastanawiając się, o co w tym wszystkim chodzi.