Końca świata nie będzie (19)

– Czy to prawda, że Marta wyprowadziła się od ciebie i zamieszkała z chłopakiem? – głos Marka, nieznoszący sprzeciwu, był  stanowczy i władczy. Lilka najpierw się zdziwiła, że dawny szwagier zna jej numer telefonu, potem przestraszyła, w końcu strach zamienił się w ciekawość. Czegóż to zacny Mareczek może chcieć? Po tylu latach? Na szczęście nic już nie może zrobić Marcie, nie może jej zabrać, żeby umieścić w internacie i odseparować od ciotki. Więc co miał znaczyć ten telefon?

– Tak, to prawda.

– Dlaczego ja nic o tym nie wiem? – Marek podniósł głos wyćwiczony w czasie wystąpień w sądzie, co nie zrobiło na Lilce żadnego wrażenia.

– Skoro nie wiesz, to o co mnie pytasz? Chyba jednak wiesz?

– Nie przeinaczaj mojego pytania! Pytam, dlaczego nie powiadomiłaś mnie, że Marta wyjechała z miasta i zamieszkała z jakimś chłopakiem? Jestem jej ojcem i to ja powinienem podejmować takie ważne decyzję, a nie jakaś smarkula nieznająca życia! – rozkrzyczał się na dobre. – Najpierw bez mojej zgody, a za twoim przyzwoleniem rzuca studia, a teraz jeszcze wiąże się z jakimś Oscypkiem! Ja nie wyrażam na to zgody. Słyszysz? Nie wyrażam! Ja jestem ojcem. Ja… Lilka? Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Zadałem ci pytania i oczekuję odpowiedzi. I to logicznej! Słucham!

– Logiczna odpowiedź numer jeden: nie mogę odpowiadać, gdy ty krzyczysz i nie dopuszczasz mnie do głosu.

– Bezczelna jesteś! – wrzasnął, a Lilka odłożyła słuchawkę. Jeśli Marek chce z nią rozmawiać, musi respektować jej warunki, nie pozwoli mu na to, by traktował ją jak niesforną uczennicę. Dzwonek telefonu zawibrował w jej uszach. Odliczyła do pięciu i podniosła słuchawkę.

– Słuchaj, bo drugiej szansy ci nie dam – ostrzegła, nim zdążył cokolwiek powiedzieć i… zadziałało. Marek stał gdzieś tam, po drugiej stronie diabli wiedzą czego, zgrzytał pewnie zębami z wściekłości, ale nie przerywał.

– Marta niedługo będzie obchodzić dwudziestedrugie urodziny. Jest dorosłą kobietą, nie można jej niczego zabronić. Nie jestem zadowolona z tego, że się wyprowadziła, ale nic na to nie mogłam poradzić. Co do studiów, Marta przestała się uczyć, rzuciła studia wbrew mojej woli. Przyznam, że być może było w tym trochę mojej winy. Gdybym więcej zarabiała, mogłabym jej dać więcej pieniędzy. Renta po Eli jest śmiesznie niska, a ja dzieliłam się z nią moją nauczycielską wypłatą, o wiele niższą od kieszonkowego Grażyny, ale to wszystko było za mało. Niestety Marta nie ma ojca. I tak to wyszło – Lilka mówiła swobodnie, prawie życzliwie, tłumacząc Markowi decyzję Marty, jakby był małym chłopcem.

– Jak to nie ma ojca? Jak śmiesz? – Marek zaryczał do słuchawki jak ranny łoś.

– A gdzie jest jej ojciec? Oj, przepraszam? Ty uważasz się za ojca Marty? Możesz mi powiedzieć, jak to się stało, że to ja wychowałam twoją córkę?

– Przecież sama chciałaś! Poszedłem ci na rękę, wiedziałem, co przeżywałaś po śmierci Elżbiety, mała cię znała, była przywiązana, logicznym rozwiązaniem było pozostawienie jej w znanym sobie środowisku, ale teraz widzę, że popełniłem błąd!

– Błąd? Czy wtedy, gdy szantażem wymusiłeś, bym nie podawała cię o alimenty też popełniłeś błąd? – zasyczała Lilka w słuchawkę. – Pamiętasz to?

– Nie zmieniaj tematu! Renta po Elżbiecie powinna ci była starczyć na jej utrzymanie.

– Czy wtedy, gdy zarzuciłeś Eli, że Marta nie jest twoją córką, popełniłeś błąd? – słuchawka zamilkła.

– Ogłuchłeś?

– Wymyślasz bzdury, nigdy niczego takiego nie zarzucałem. Zresztą, każdy kto spojrzy na Martę, widzi od razu, że to moja córka. – Lilka zaśmiała się głośno, rozumiejąc przypływ ojcowskich uczuć Marka.

– Czyżby szanowna babcia straciła zainteresowanie światowym życiem i zamarzyła, by pobyć babcią? Drogi Marku, powiedz szanownej mamusi, że jej czas minął i obawiam się, że bezpowrotnie.

– Jak śmiesz! Nie ty będziesz o tym decydować!

– Ja? Skądże znowu. Marta zdecyduje. Zaraz po tym, jak przeczyta pozostawione przez Elę listy.

– Listy? O czym ty znowu bredzisz?

– Bredzi się w malignie, a ja gorączki nie mam. Ela pisała listy, listy do ciebie. Nigdy ich nie wysłała. Zostawiła je dla mnie – dodała, wiedząc, że Marek może zażądać ich zwrotu. – Są niezwykle emocjonalne. Opisała w nich całą historię waszego rozwodu, a także to, jak wyparłeś się Marty, a także rozmowę z Grażyną na krótko przed swoją śmiercią. Zadysponowała, że Marta ma te listy otrzymać, gdy będzie dorosła. Jest dorosła.

– Grażyna nigdy po rozstaniu moim z Elżbietą z nią nie rozmawiała. Elżbieta była już chora, przerzuty miała, na pewno zaatakowały jej mózg… – Lilka nie pozwoliła mu skończyć.

– Nikt nigdy nie stwierdził u niej przerzutów. Lekarz potwierdził jej powrót do zdrowia. Ela rozmawiała z Grażyną na kilkanaście dni przed swoją śmiercią. Ale gdyby nawet tak nie było, to nie zmienisz rzeczywistości, bo oddałeś mi swoją córkę jak niechciany przedmiot, nigdy jej nie odwiedzałeś i nigdy nie dałeś na nią złamanego grosza. Twoja matka przechodziła na jej widok na drugą stronę ulicy. Wy nie jesteście rodziną Marty. Straciłeś prawo do nazywania siebie jej ojcem w chwili, w której uwierzyłeś kobiecie pozbawionej moralności, że twoja żona zdradziła cię i zaszła z tym kimś innym w ciążę. Jesteś nic niewartą kanalią. Kanalią, która zasłużyła sobie, by harować na nic niewartą lafiryndę, dla której poza forsą nie liczy się nic. I wiesz co? Życzę ci, żebyś się od niej nigdy nie uwolnił. Zasłużyłeś sobie na nią! – z trzaskiem odłożyła słuchawkę, ciężko dysząc, jakby stoczyła walkę na ringu. Łzy spływały jej po twarzy. Otarła je rękawem i zaczęła wyciągać listy Eli. Pomyślała, że musi zrobić ich kserokopie i pokazać Marcie, bo Marka stać na wiele.