Końca świata nie będzie (18)

– Pani koleżanko! Pani Emilio! Na Boga! Co pani znowu powiedziała temu małemu czarnemu z piątej be? – krzyczał dyrektor, wygrażając palcem w niesprecyzowanym bliżej kierunku.

– Jakiemu małemu czarnemu? – Emilia patrzyła na niego w największym zdumieniu. – U nas są jacyś czarni? Dyrektorze, co pan?

– Niech mi tu pani, za przeproszeniem, młotka ogonem nie odwraca! Za przeproszeniem. To znaczy, kota ogonem, ten tego, pani mi nie odwraca! Temu małemu czarnemu! Z piątej be! No temu, co ma takie trochę wyłupiaste oczy! Upierdliwy taki, a jego matka w ciągłych pretensjach – zdenerwował się dyrektor.

– Pan dyrektor o Malkiewiczu mówi – podsunęła usłużnie Magda, która w takich razach zawsze była w centrum zamieszania.

– O, o właśnie! – ucieszył się dyrektor. – Co pani, koleżanko, Malkiewiczowi powiedziała? – Niech pani nie udaje, że nie wie pani, o kogo mi chodzi.

– Panie dyrektorze! Malkiewicz  czarny ma niby być? No jak ja go skojarzyć miałam?

– A co? Może z niego blondyn albo rudy jest? – dyrektor nie dawał za wygraną.

– Malkiewicz jest szatynem! Żaden z niego czarny, czyli brunet. To znaczy, Malkiewicz nie jest brunetem – upierała się Emilia, a w kwestii określania kolorów jako szkolna plastyczka  była niewątpliwym autorytetem.

– Jak zwał, tak zwał. Pani się nie skupia na brunetach. Ja panią pytam na razie grzecznie, co pani mu powiedziała?

– A niegrzeczne pytanie jak będzie brzmiało? – zapytała podstępnie Mirka uwielbiająca prowokować dyrektora.

– Pani się nie wtrąca, to pani nie dotyczy! Więc?

– Naprawdę nie wiem, o co pan dyrektor mnie pyta.

– Lekcję w piątej be miała pani dzisiaj?

– Miałam – potwierdziła Emilia.

– I co? – zapytał dyrektor, stukając palcem w dziennik.

– Weszłam do klasy, za mną uczniowie, zapisałam temat, wyjaśniłam zadanie, dzieciaki zaczęły rysować…

– No, dalej, dalej… – zachęcał dyrektor.

– Dalej? Lekcja się skończyła.

– Pani koleżanko! Widzę, że muszę odświeżyć pani pamięć! Matka Malkiewicza zadzwoniła do mnie, z pretensjami zadzwoniła, kuratorium wygrażała, a jakże by inaczej. Miała pani jakoby powiedzieć Malkiewiczowi, że ludzie pierwotni w jaskiniach lepiej malowali niż on? Czy to prawda? – zapytał dyrektor, mierząc w Emilie palcem i pochylając się w jej kierunku, zgiąwszy się uprzednio w pół. Emilia przełknęła ślinę, spoglądając na niego strapiona.

– No może faktycznie coś tam napomknęłam – odpowiedziała cicho.

– Aha! – ucieszył się dyrektor. – Więc jednak! Czy pani zdaje sobie sprawę z tego, co pani narobiła?

– Emilia, szykuj się. Dyrektor chyba chce doprowadzić do linczu – zadrwiła Mirka.

– Tylko bez takich! Wypraszam sobie! – krzyknął dyrektor, którego Mirka zawsze potrafiła wyprowadzić z równowagi. – Matka Malkiewicza stwierdziła, że syn się załamał, bo miał w planach karierę plastyczną. Do liceum plastycznego się wybierał…

– Uczeń piątek klasy ma w planach liceum plastyczne? Musi geniusz… – Mirka zamruczała pod nosem, na co dyrektor prychnął pogardliwie, powtarzając rozpoczęty wywód.

– …do liceum plastycznego się wybierał, bo ma talent. Tak właśnie, talent ma! – dyrektor nie pozwolił Emilii przerwać tej tyrady – a teraz siedzi w domu i płacze, wstydzi się do szkoły wrócić i dlatego Malkiewiczowa do kuratorium na skargę pojedzie. I co pani na to? Jak pani zamierza to rozwiązać?

– Piąta be ma zaraz matematykę – stwierdziła Mirka.

– A co to ma do rzeczy? Nie obchodzi mnie, co po przerwie będzie robić piąta be.

– A powinno – Mirka nie dała się zbić z pantałyku. – Skoro Malkiewicz siedzi w domu, to znaczy, że nie będzie go na lekcji, a przecież jego klasa ma pisać zapowiedziany sprawdzian. To pana nie zastanawia?

– Nie, mam tyle na głowie, że głupotami się zajmował nie będę.

– Uczeń uciekł z lekcji, żeby nie pisać sprawdzianu, a pana to nie obchodzi?

– Nie, mnie obchodzi, żeby uczniowie dobrze się czuli w naszej szkole, a tu co? Biedak, do pierwotniaka porównany, to co się dziwić, że z lekcji uciekł? Sam bym uciekł. A pani przeprosi ucznia i zauważy jego talent – przykazał osłupiałej Emilii.

– Ale on nie ma talentu.

– Malkiewiczowa mówi, że ma! Jak ona ten talent zauważyła, to pani też może – dyrektor wyprostował się dumnie i wyszedł z pokoju nauczycielskiego, trzaskając drzwiami.