Śmierć czai się za każdym drzewem (72)

– Odłóż tę łopatę, Maju, nie warto się tak narażać dla kogoś, kto nie jest tego wart. Myśl o sobie – Przystojniak wyjął mi łopatę, odsuwając mnie od Zofii.

– Dzięki Bogu – westchnął Hubert, wyciągając do mnie rękę. Kucnęłam obok niego, podczas gdy Przystojniak wzywał karetkę. Wiedziałam, że żegnam się z Hubertem, po tym, czego się dziś dowiedziałam, my jako para nie mogliśmy przetrwać.

– Dasz sobie radę? – zapytał, uśmiechając się delikatnie. – Ludzie znowu dadzą ci trochę popalić, ale ty jesteś silna. Poradzisz sobie, prawda? Poradzisz sobie. Na pewno.

– Panie Kuferek – Przystojniak przerwał mu bez pardonu – wezwałem karetkę, zaraz będą. – Pochylił się nad Hubertem, oświetlając jego głowę trzymaną w ręce latarką.

– Ładnie pan oberwał – stwierdził. – Niech się pan nie rusza, poczekamy na lekarza. Jak pana podeszła? – zaciekawił się, nie zwracając uwagi na miotającą się teraz po posadzce Zofię.

– Czekała na mnie w domu – odpowiedział Hubert. – Zaraz za drzwiami, wszedłem do środka, nie zdążyłem nawet włączyć światła. Oprzytomniałem już tutaj.

– Silna kobieta – Przystojniak stwierdził z uznaniem. – Tak przyfanzolić facetowi i zawlec go potem tutaj, no, no – popatrzył na dyszącą ciężko Zofię. – Nawet niejeden mężczyzna miałby z tym problem.

– Szefie, jest karetka! – ktoś zajrzał przez otwarte drzwi piwnicy. – Nasi też zaraz będą.

– Niech się pan nie rusza, ma pan ranę głowy, lepiej poczekać na lekarza. Już idzie – Przystojniak przytrzymał za ramię Huberta, który na wieść o karetce znowu próbował się podnieść. W skąpym świetle latarki i ciągle palącego się znicza pojawili się ratownicy medyczni. Jeden z nich ukląkł przy Zofii.

– Proszę ją zostawić – zainterweniował Przystojniak. – Nic jej nie jest. Tutaj potrzebna jest pomoc – wskazał na Huberta.

– A ona? – zaniepokoił się ratownik. – Ma tak leżeć?

– A niech poleży – uspokoił do Przystojniak. – Najpierw ją zakujemy w kajdanki, a zaraz potem  ją obejrzycie. Zresztą, oficjalnie ta kobieta nie żyje. Więc jako cudem zmartwychwstała może spokojnie poczekać na swoją kolej. Prawda, pani Kuferek? – krzyknął jej nad uchem, gdy ratownicy opatrywali rannego Huberta.

– Da pan radę wstać? Tutaj ciężko będzie z noszami, może uda nam się razem? – ratownicy ujęli Huberta pod ramiona i powolutku podnosili go do pionu, za co był im wyraźnie wdzięczny. Pewnie nie chciał, bym widziała go wynoszonego na noszach.

– Hubert, masz przy sobie telefon? – zawołałam, by Zofia dobrze słyszała. Hubert skinął lekko głową, potwierdzając.

– Zadzwonię za godzinę – obiecałam. Nie chciałam pozwolić, by Zofia miała satysfakcję.

– Oj, nie za godzinę – oburzył się ratownik. – Jest środek nocy, proszę zadzwonić rano, najlepiej po obchodzie, gdzieś koło dziesiątej – dodał. Dwaj mundurowi rozcinali taśmę z rąk i nóg Zofii, by zaraz potem zakuć ją w kajdanki.

– Ściągnijcie jej tę taśmę z twarzy – poradził Przystojniak.

– Ty suko! – wrzasnęła Zofia zaraz po odkneblowaniu. – Dopadnę cię, nic mi nie zrobią. Jestem chora! Wrócę po ciebie – groziła, opierając się przed wyprowadzeniem z piwnicy.

– Będę czekać. Szukaj mnie pod zmienionym nazwiskiem. Maria Kuferek. Tak się będę nazywać! – odpłaciłam jej pięknym za nadobne. Zofia zawyła i próbowała wyrwać się z objęć dwóch rosłych policjantów, ci jednak na to nie pozwolili i wywlekli ją, wrzeszczącą i złorzeczącą, z piwnicy.

– Naprawdę? – zapytał Przystojniak. – Właduje się pani w ten związek?

– A co? – zapytałam zaczepnie. – Miałam pozwolić tej krowie wyjść stąd w przekonaniu, że mimo wszystko wygrała? Po moim trupie! – Przystojniak popatrzył na mnie w skupieniu.

– Wie pani, kobiety są naprawdę inne niż my, takie jakieś skomplikowane. A właśnie! – ucieszył się. – Nie miała pani kogo do nas wysłać z wiadomością, tylko tę nieszczęsną Tuszyńską? Pani wie, ile się namęczyliśmy, żeby wydobyć z niej potrzebne informacje? Początkowo nikt nie wiedział, o co kobiecie chodzi. Wyszło na to, że się pani ukryła na działkach razem z panem Kuferkiem, bo chcieliście tam pobyć w izolacji. To był cytat – podkreślił. – Ma pani szczęście, że zaszedłem komisariat, bo rano zostawiłem tam swoje rzeczy. Inaczej siedzielibyście tutaj do Bożego Narodzenia.

– A moja rodzina? – zapytałam. – Powiadomiliście ich?

– Tak, wysłałem policjanta. Z tego co wiem, cała trójka siedzi na komisariacie. Pani brat znowu grozi nam telewizją.

– Ziutek groził telewizją? – zapytałam z czułością. Nie ma jak to starszy brat, pomyślałam. Zawsze w pogotowiu.

– A groził, groził. Ponoć nie chciało nam się pani szukać.

– A szukaliście? – zapytałam z powątpiewaniem.

– Szukaliśmy – potwierdził. – Mimo że jeszcze nie minął przepisowy czas. Od razu wiedziałem, że nie mogła pani tak zostawić matki bez poinformowania jej o wyjeździe. A jak jeszcze zauważyłem, że pana Kuferka nie ma w domu…, sama pani rozumie. Raptem wszystko zaczęło się jakoś układać w całość. No i jeszcze pani kierownik. Pani wie, jakie ten człowiek ma znajomości? – zapytał z ciekawością. – On znalazł pani samochód i to w nocy. Niedługo po pani zniknięciu. Coś go tknęło, jak mówił, i wrócił. W nocy obudził pani matkę, żeby sprawdzić, czy dotarła pani do domu, no i zaczęło się.

– No toście się nie popisali – podsumowałam złośliwie. – Mieć tyle danych i polegać na zeznaniach Tuszyńskiej? Ha! – pozwoliłam sobie na wykrzyknik, prowadzona przez Przystojniaka do wyjścia.