Śmierć czai się za każdym drzewem (49)

– Majka? Wiesz, ja chcę ci powiedzieć tylko jedno. Może i nie zawsze byłem w porządku, może rzeczywiście należała mi się ta reprymenda, której mi udzieliłaś, ale żeby mi opony ciąć? Kobieto! Co się z tobą dzieje? Ogarnij się jakoś, do psychiatry idź, zrób coś z sobą. No jak tak można?

Nie rozumiałam, o co chodzi Jerzemu, gdy po wyjściu z kina odsłuchałam nagranie z komórki.

– Muszę zadzwonić do Jerzego – oznajmiłam Baśce, która postanowiła, że przed snem musimy jeszcze wypić drinka.  

– Zostaw go już w spokoju. Coś się go tak uczepiła? To dupek jest.

– Dupek, nie dupek, ktoś mu opony pociął i myśli, że to ja – poinformowałam.

– Ale jaja! – ucieszyła się Baśka. – Dlaczego ja nie wpadłam na taki pomysł? – zaczęła się zastanawiać, gdy ja wybierałam jego numer telefonu.

– Jurek? Coś ty mi tu nagrał? O co chodzi z tymi oponami? – zapytałam ostrożnie, gdy odebrał.

– No daj spokój, Maja – roześmiał się w słuchawkę. – Będziesz udawać, że nic o tym nie wiesz? I co? Mam uwierzyć?

– Ale w co uwierzyć? Weź ty się ode mnie odczep, dobrze?

– Słuchaj, kobieto! Spotykam ciebie, zapraszam na szampana, a po wyjściu z kawiarni w dwóch kołach mam pocięte opony. To przypadek? To nie jest przypadek! I nie wmawiaj mi, że nic o tym nie wiesz. Jak chciałaś, żeby to wyglądało naturalnie, trzeba było przeciąć jedną, a nie dwie! – krzyczał zdenerwowany.

– Ale kiedy ci je pocięłam? Chyba zdalnie jakoś, co?                                              

Jerzy na chwilę zamilkł. Pewnie wreszcie zaczął się zastanawiać, jak to mogłam zrobić, skoro z kawiarni wyszliśmy jednocześnie.

– Nie wiem jak, nie wiem kiedy, może widziałyście mnie wcześniej, jak parkuję, może to ta wariatka Baśka. Bo jeśli nie wy, to kto?

– A co to mnie obchodzi? Ale nie oskarżaj mnie o takie rzeczy. Tak samo ja mogłabym ciebie oskarżyć, że to ty mnie napadłeś ostatnim razem! – wrzasnęłam. – Ale nawet do głowy mi to nie przyszło. Więc się odczep!

– Napadłem? Ostatnim razem? Ostatnim razem siedzieliśmy na kawie w galerii handlowej. Kto cię tam napadł, wariatko jedna, co?

– A wyobraź sobie, że napadł! Na parkingu! Jak wracałam z tej kawy właśnie! Przytomność straciłam, nie widziałam napastnika, może to byłeś ty?

– Rany boskie! Myślisz, że byłbym zdolny do czegoś takiego? – zapytał z niedowierzaniem.        – Dlaczego nic nie powiedziałaś?

– A ja? Opony ci pocięłam?

– To co innego – zaczął się bronić.

– Wcale nie – zaprzeczyłam. – Poza tym, ja cały czas byłam z Baśką, więc ona tego też zrobić nie mogła. Za to ta twoja nowa flama nie była z nami cały czas. Skoro nie ty, to może ona walnęła mnie wtedy w głowę? I co ty na to?

– Flama? Jaka flama? Że niby Joanna? Ty już całkiem zwariowałaś! Joanna to moja żona. Przyjaciółka. Ona miałaby cię napadać?

Stałam jak ogłuszona. Joanna była jego żoną? Zadawałam się z żonatym mężczyzną? Miałam romans z żonatym? Byłam…kochanką?

– Majka? Słyszysz mnie? Maju? – słyszałam Jerzego. – Jesteś tam?

– Tak, jestem – odpowiedziałam.– Słuchaj, muszę już kończyć. Pozdrów żonę – Baśka zakryła sobie usta dłonią. – Wiesz, Jurek? Szkoda, że nie wiedziałam, że sypiałam z żonatym facetem. A właściwie masz szczęście, że nie wiedziałam. Gdybym wiedziała, to rzeczywiście mogłoby się to skończyć dla ciebie nieciekawie. I zapamiętaj sobie, że gdybym to ja chciała pociąć te cholerne opony, to pocięłabym cztery. A swoje lśniące autko miałbyś we wszystkich kolorach tęczy, bo opony by mi nie wystarczyły. A teraz słuchaj uważnie. Jeśli jeszcze raz mnie gdzieś zobaczysz, schodź mi z drogi. Nie chcę cię znać, sukinsynu! – przerwałam połączenie.

– Chodź na tego drinka – wymamrotałam. Baśka wzięła mnie pod ramię i poszłyśmy.

– Wiesz? Wypijemy za tego, kto mu te opony pociął? OK? – zaproponowała.

– OK.