Śmierć czai się za każdym drzewem (44)

– Ty z Hubertem? – Baśka zawisła nade mną jak kruk na gałęzi w powieści grozy, gdy próbowałam uporządkować zaniedbany nieco katalog książek. – Kto by pomyślał? Chodził, chodził i wychodził – dodała zamyślona.

– Jakie chodził? Jakie chodził? – oburzyłam się. – Zresztą odczep się. Kto by pomyślał, że ty i Ziutek, co? Tak się zakamuflować, to jest sztuka. Ty mi będziesz teraz morały prawić? – dodałam zaczepnie, bo związek Baśki z Ziutkiem odebrałam jak zdradę. No bo i jak inaczej? Do tej pory jak mnie Ziutek wkurzył, to omawiałam to z Baśką, a teraz co? Nie mogłam przecież wylewać swoich pretensji przed kobietą, która raptem w Ziutku zobaczyła ósmy cud świata.

– Rany! Uspokój się. Nie prawię ci żadnych morałów, wyrażam tylko swoje zdziwienie. A od Ziutka się odczep. Nie jego wina. Ja zagięłam na niego parol, a on się po prostu nie oparł. I tysiąc razy ci już mówiłam, że między nami to nic nie zmienia.

– Sraty pierdaty – odparłam w nerwach, bo zabrakło mi argumentów. Co mogłam innego powiedzieć? Baśka kwitła i czekałam z niepokojem, że i Ziutek zakwitnie za chwilę jakimś wiechciem, bo to kwitnięcie rozsadzało go od środka. Niech sobie cholery kwitną zespołowo, ale ja w tym ich szczęściu nurzać się nie zamierzałam. 

– No ty to masz bogaty zasób słów. Ty chyba czytać przestałaś – odgryzła się Baśka. – Majka, ty może się na wszelki wypadek nie zakochuj tak od razu, co? – spojrzała na mnie z niepokojem.

– Bo co?

– Bo poczekaj trochę.

– Na co mam niby czekać?

– Na dalszy rozwój wypadków. No proszę cię, zachowaj rozsądek i nie zakochuj się w tym podstarzałym lowelasie tak z marszu. Kina, teatry, koncerty, te wszystkie rozkoszne kolacje w najlepszych lokalach…, to może zawrócić w głowie. Korzystaj, ale się nie zakochuj.

– Cholera, ten podstarzały lowelas organizuje mi rozrywki już od czterech miesięcy, więc chyba aż tak bardzo na ten zawrót głowy nie działa, nie sądzisz? Co się tak boisz? A gdyby nawet, to co?

– No niby nic, ale… Sama nie wiem. A ty wiesz, że nie zauważyłam upływu czasu? – Baśka szybko zmieniła temat. – Dopiero stroiliśmy choinkę, a tu już wiosna. I twoje urodziny. A tak a propos…, masz jakiś pomysł na ich spędzenie?

– Tak. Ponieważ wypadają w sobotę, zakopię się w betach na cały dzień i będę przeglądać albumy z lat, kiedy byłam dużo młodsza i w miarę szczupła. Kiedy jeszcze się łudziłam, że przede mną cały świat, porwanie w burzową noc i rycerz na białym koniu wiozący mnie do swojego zamku nad brzegiem morza. W przerwach między rozpaczliwymi atakami płaczu za uciekającą galopem młodością i również galopującym do innej rycerzem będę dudlić wino. Dobry plan?

Baśka pokiwała z uznaniem głową.

– Całkiem niezły, ale może jeszcze nie w tym roku? Poczekaj do czterdziestki. Co powiesz na to: jedziemy we dwie do Poznania, kwaterujemy się w małym hoteliku. Wieczorem kino, spacer o zmierzchu pod koziołkami, a potem butla wina w pokoju. To znaczy, dwie butle, żeby każda miała swoją. Dobry plan? Dyskoteki ani dancingu nie proponuję, bo nie lubisz.

– Dobry. Ale, że tak powiem, utopijny. Ani ja nie mam kasy, a ni ty. A taki wypad cokolwiek kosztuje, więc nie wchodzi w rachubę.

– Mamy kasę! – wykrzyknęła radośnie Baśka. – Ziutek wyłożył. Powiedział, że to jego prezent urodzinowy dla ciebie, dla mnie też, poza tym to jego zadośćuczynienie za to, że ci ukradł przyjaciółkę. Tak powiedział. Ha! – Baśka teatralnie wyrzuciła ręce w powietrze, jak aktorka na scenie. Chciałoby się rzec, jak w tragedii antycznej, gdyby się nie wiedziało, że tam miejsca dla aktorek nie było.

– No właściwie, czemu nie? Ostatecznie, urodziny masz trzy tygodnie później, a on przyjaciółkę mi ukradł. Czyż nie? Czyli fundując ten weekend w Poznaniu, upichci dwie pieczenie na jednym ogniu. I tak będzie do przodu – zastanawiałam się głośno, ślęcząc nad kolejną pozycją w katalogu.

– No to jesteśmy umówione – ucieszyła się Baśka, zakręciła na pięcie i poszła. A ja zaczęłam myśleć, jak wykręcić się z urodzinowego wieczoru, który planował dla mnie Hubert. Prawdę mówiąc, czułam się trochę przytłoczona jego nieustanną obecnością. I jak on się dowiedział, kiedy mam urodziny? Zastanawiające. Wprawdzie miło mi było, że chłopina tak się stara, ale  czułam, że mimo niewątpliwego uroku, jakim emanował, to nie było to.