Śmierć czai się za każdym drzewem (38)

Postanowiłam odprowadzić Baśkę do domu. Sama mnie o to zresztą poprosiła. Szłyśmy więc sobie razem powoli, kłaniając się mijającym nas sąsiadom. Wiedziałam, że udają tylko obojętność, uśmiechając się zdawkowo, ale gdy tylko znikniemy za zakrętem, wieści o powrocie Baśki rozejdą się lotem błyskawicy, oczyszczając mnie tym samym z oskarżeń o ukatrupienie koleżanki.

– Może pospacerujemy przed domem Kuferków? – zaproponowała Baśka. – Zofia zawału dostanie, gdy zobaczy, żem cała, zdrowa i z tobą pod ramię… Wszystkie jej zabiegi zmierzające do zabicia ci ćwieka spełzną na niczym. Straci wiarygodność w sąsiedzkich oczach…

– Zofii nie ma. Uciekła od Huberta, wyprowadziła się do siostry. Gdzieś na Śląsk czy niedaleko Śląska. Jakoś tak.

– Uciekła? Zofia? – Baśka nie mogła wyjść z podziwu. – Zostawiła go? Przecież to niemożliwe. Tak się go zawsze trzymała jak rzep psiego ogona. Pędziła od niego te wszystkie kobiety, i te chętne, i te nieświadome… – zerknęła na mnie, mrugając znacząco powieką.

– Co ty do mnie gadasz? – zdenerwowałam się. – Nieświadome czego? O co ci chodzi?

– Ty to ślepa jesteś jakaś. Naprawdę nie zauważyłaś? Hubert jest w ciebie wpatrzony, biedak ukryć tego nie dawał rady. A Zofia szalała. Patrzeć na ciebie nie mogła. Nie zauważyłaś? – zapytała zdziwiona.

– Nie – odparłam zgodnie z prawdą, zastanawiając się jednocześnie nad wizytą Huberta w moim domu. Czy rzeczywiście przyszedł mnie przeprosić, czy może to był jakiś wstęp do przyszłych awansów?

– Coś się tak zamyśliła?

– Sama już nie wiem – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. – Może to moja wina? Ta ucieczka Zofii? Cholera, uciekła, ten rabanu narobił. Bo ona upozorowała tę swoją ucieczkę na zaginięcie. On zgłosił na policję. Rozumiesz? A może ja rzeczywiście w czymś zawiniłam? No ale ja go przecież nawet nie widuję – popatrzyłam na Baśkę bezradnie.

– Ty to lubisz się umartwiać. W czym ty winna jesteś? W tym, że się Hubertowi podobasz? A tak na dobrą sprawę to i Hubert w niczym nie zawinił. To, że mu się podobasz, widać z daleka i wiedzą o tym wszyscy, ale trzeba przyznać, że Hubert się starał. Dbał o nią, trwał przy niej, a życia z nią nie miał. Czepiała się o wszystko. Wiesz jakie ona mu awantury urządzała?

Szłyśmy przez chwilę w milczeniu w stronę jej domu, gdy przypomniałam sobie, że muszę z nią wyjaśnić sprawę Jerzego.

– Baśka! – krzyknęłam – widziałam się z Jerzym. Powiedział mi, że go odpędziłaś. To prawda? Powiedziałaś mu, że ja go nie chcę znać, że ma więcej nie przyjeżdżać? – spytałam z nadzieją, że Baśka zaprzeczy i powie, że nic takiego nie miało miejsca, ale ona tylko kiwnęła potakująco głową.

– Prawda – stwierdziła, patrząc mi prosto w oczy. Zablokowało mnie. Nie wiedziałam, jak mam zareagować. Walnąć babę w zęby? Wytargać za kudły? Zakurwować od serca? Odwrócić się na pięcie i wrócić do domu, zatrzaskując moje drzwi przed małpą na najbliższą dekadę?

– No złap ten oddech, bo zaraz mi tu padniesz – poinstruowała mnie Baśka. – Wiem, przepraszam, powinnam ci była powiedzieć, wtajemniczyć, ale widziałam, co się z tobą działo. Widziałam, jak cierpiałaś, jak tęskniłaś. Majka, z niego szuja. Naprawdę. Nie wiem, co ci powiedział, jaką wersję przedstawił, ale on miał inną kobietę. Nawet fajną babkę. Elegancką, z klasą. Widziałam zdjęcia. Więc kiedyś wykorzystałam okazję, gdy czekał na ciebie pod biblioteką. Podjechał tym swoim wypasionym wozem, a ja szłam po ciebie, pamiętasz? Byłyśmy umówione do kina. Kilka dni wcześniej oglądałam jego zdjęcia z tą kobietą. Miałam ci o nich powiedzieć, ale gdy go zobaczyłam, tak się wściekłam, że nie mogłam się opanować. Zachowałam zimną krew i… zerwałam z nim w twoim imieniu. I wiesz co? Nie żałuję – odparła z butą. A ja w dalszym ciągu miałam trudności ze złapaniem oddechu.