Śmierć czai się za każdym drzewem (67)

Dopiero gdy podeszłam bliżej, zauważyłam, że auto jest zaparkowane tak, by nie było go widać z drogi. Stało zaraz przy zbitych z masywnych desek drzwiach. Nie miałam wątpliwości, ten, kto nim przyjechał, uwięził mnie i Huberta w piwnicy tego opuszczonego budynku, a teraz powrócił, by dokończyć dzieła zniszczenia. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, jak ten ktoś zareaguje lub zareagował, widząc, że w piwnicy pozostał tylko Hubert. Najprawdopodobniej porywacz jeszcze nie zauważył mojej nieobecności, ostatecznie, gdyby tak się stało, powinien już stamtąd wiać, przypuszczając, że za chwilę będzie tu policja. A skoro jeszcze nie zauważył, że mnie nie ma, to…, przypuszczalnie zajął się Hubertem, mnie zostawiając na koniec. Podkradłam się do piwnicznego okienka, którym nie tak dawno wydostałam się z pułapki. Podczołgałam się przy ścianie i ostrożnie zajrzałam do środka, próbując przeniknąć wzrokiem panujący w środku mrok, ale niczego nie dostrzegłam ani nie usłyszałam. Leżałam z twarzą przy ziemi bez pomysłu na dalsze postępowanie. Panująca w piwnicy ciemność i towarzysząca jej cisza obudziły we mnie przez krótką chwilę nadzieję, że parkujący przed budynkiem samochód nie miał nic wspólnego z tym, co przydarzyło mi się kilka godzin wcześniej, więc postanowiłam sprawdzić, co się dzieje z Hubertem.

– Hubert – syknęłam w okienko – słyszysz mnie? Hubert? – nikt nie odpowiadał, więc po raz któryś już w ciągu kilkunastu ostatnich godzin mojego życia zaczęłam się bać, czując ciarki przechodzące po moich plecach.

– Hubert, jesteś tam? Hubert! – nie rezygnowałam. – Hubert! – niemal krzyknęłam, mając przed oczami obraz martwego Huberta, było nie było, mojego narzeczonego. O żesz kurwa mać!, zdenerwowałam się. Nie ma to jak mieć zezowate szczęście. Ledwo się rzeczowy chłop trafił, a już go ktoś jakaś łachudra ukatrupiła i to w dodatku przed ślubem, nie pozostawiając mi żadnej szansy na zmianę nazwiska, chociaż rezygnacja z mojego na rzecz Kuferkowego do tej pory nie wydawała mi się atrakcyjną.

– Hubert? – zapytałam więc głośniej, przeklinając w duchu, że nie mam przy sobie choćby najmniejszej zapałki, którą mogłabym nawet na kilka sekund rozświetlić mroki piwnicy. – Hubert, co z tobą? Żyjesz?

– Żyje, żyje, czeka na ciebie – usłyszałam nad sobą głos, który zmroził mi krew w żyłach, więc niezdarnie podniosłam głowę. Ni to ze strachem, ni to zdziwieniem zauważyłam, że ktoś nade mną stoi. Szybka decyzja, by błyskawicznie poderwać się na nogi, odepchnąć dziada albo kopnąć go w słabiznę i zwiać gdzie pieprz rośnie, spełzła na niczym, bo przy pierwszej próbie powrotu do pionu poczułam silne walnięcie w kark i padłam jak długa. Nie miałam sił, by walczyć, gdy poczułam, że silne ręce chwytają mnie za nadgarstki i ciągną po ziemi w kierunku drzwi, które teraz stały otworem. Po chwili już sturlałam się po schodach na dół piwnicy, z której nie tak dawno udało mi się uciec. Na stoliku, niewidocznym przez okienko, bo skrytym za regałem, palił się, kopcąc, znicz. Mimo zamroczenia skojarzył mi się od razu z ostatnim pożegnaniem i struchlałam. Obmacałam zdarte i obolałe łokcie i kolana. Nie miałam czasu na użalanie się nad sobą, musiałam znaleźć Huberta.

– Hubert – załkałam, widząc, że leżał za regałem między skrzynkami z narzędziami. Jego ręce znowu były okręcone taśmą. – Hubert? Żyjesz? – podczołgałam się do niego i ujęłam jego twarz w dłonie. Uniósł powieki, patrzył na mnie przez chwilę, jakby dawał sobie czas na rozpoznanie mnie.

– Maja – wyszeptał – wróciłaś po mnie. Nie powinnaś. Nie powinnaś wracać. Przepraszam. – Jego głowa opadła mi na kolana. Byłam przekonana, że właśnie umarł, a ja zostałam sam na sam z psychopatą, który nie wiedzieć czemu, uparł się, by nas oboje ukatrupić. I co my mu oboje zrobiliśmy? Za co to wszystko? Może i odzywałam się czasami głupio do sąsiadek matki, ale nigdy nikomu nie wyrządziłam krzywdy, a Hubert? Co on komu zrobił? Zawsze był kulturalny, życzliwy, wręcz szarmancki. Więc za co to wszystko? Łzy płynęły mi po twarzy obfitym strumieniem. Kołysałam głowę Huberta, gładząc jego posklejane i wilgotne jeszcze od krwi włosy, gdy na ścianie oświetlanej kopcącym zniczem zamajaczył zniekształcony cień.