Końca świata nie będzie (2)

– No takie te chłopy są! – Magda znowu obudziła w sobie entuzjazm. – Moja przyjaciółka ze studiów, mówiłam wam, ta Ala, też ma takiego łotra. Przystojny, psia jego mać, jak mało kto, ale skurwiel taki, że głowa boli. Ochlapus, leń śmierdzący i na domiar złego – impotent! – czknęła głośno, gdyż wypite wino zaczynało działać. – Nic tylko leży cały dzień z jajcami do góry. No mówię wam, z jajcami do góry, a ta zapieprza na dwóch etatach. W dzień przy biurku, w nocy sprzątaczka, trzydzieści kilometrów od domu, żeby sąsiedzi się nie dowiedzieli, bo jej wstyd…, studia, urzędniczka... A ten… – machnęła z rezygnacją ręką. –I żeby chociaż z tych jajec jakiś pożytek raz na jakiś czas zrobił! – Magda zdenerwowała się na dobre – ale nawet od wielkiego dzwonu nic!

– Kurde, to musi być strasznie frustrujące. Obok leży chłop, zdrowy i wypielęgnowany jak Adonis, te jego jajca na wierzchu, a pożytku z nich żadnego. Ta twoja Ala niedługo na głowę dostanie – zauważyła Lilka, chichocząc pod nosem.

– O nie, nie! Nic z tych rzeczy! Znalazła sobie zastępcę. Ileż w końcu można żyć w celibacie? Co to ona, zakonnica jakaś? A ten zastępca może nie tak dorodny jak Jan, ale za to sprzęt mu działa bez zarzutu. Chociaż tyle się Ali od życia należy.

– No może i tak – Iwona przerwała ten wywód. – Lilka, postaw nam tarota. Może karty okażą jakąś łaskawość i wniosą jakieś światełko w te mroki codzienność – zaczęła robić miejsce na stole, by można było na nim rozłożyć karty.

– A czym mam ci rozjaśnić te mroki, hę? – zapytała Lilka z przekąsem.

– Poszukaj jakiegoś faceta, ale żeby nie chciał mi tu do mieszkania, z trudem wydartego z rąk niewiernego, swoich kapci wnosić – zastrzegła. 

– To jakiego chcesz? – spytała ze zdziwieniem Magda.

– Sprawnego, Jan mi niepotrzebny – zachichotała. – Żeby na tańce pójść, do kina, na weekend wyjechać, sylwestra w samotności nie spędzać… I żeby imię miał normalne, żaden Czesław, Bonawentura czy Antoni! – zażądała.

– A w czym ci imię przeszkadza? – Magda dolała sobie wina.

– No co taka głupia jesteś? Przecież pod korcem go trzymać nie będę, przedstawić go wam zechcę, już słyszę ten upiorny chichot za plecami, gdy mi tu wyskoczy z jakimś Czesiem, Józkiem czy Antkiem – pogroziła palcem.

– Widać faceta, a jakże – obwieściła uroczyście Lidka – ale nie będziesz zadowolona.

– Musi Czesław? – czknęła Magda.

– Nie – głos Lilki był stanowczy – sąd przy nim.

– O cholera, może sędzia jakiś? Adwokat? Albo kurator sądowy przynajmniej? Czemu nie będę zadowolona, co? Mnie tam sąd nie przeszkadza, a poważanie jakie. Od razu bym Radzia postraszyła, że jak jeszcze raz komornikowi poda mój adres zamiast własnego, to go mój sędzia przenicuje na drugą stronę jak poszewkę!

– Pomarzyć możesz, ale ten facet żaden sędzia, chociaż do sądu cię wezwie – przerwała Lilka.

– W jakim znaczeniu wezwie?

– W znaczeniu pozwu sądowego. Stąd mój wniosek, że nie będziesz zadowolona.

– A ja? Mnie karty postaw! – wrzasnęła mocno wstawiona już Magda.

– Na co mam postawić? Faceta chcesz?

– Nie bardzo, dziecko odchować muszę. Żadnego gada do domu nie sprowadzę do dziecka. Faceta za kilka lat poszukam.

– Mieszkanie chcesz zmienić lub dom kupić?

– Wariatka z ciebie. No za co? Zapomniałaś, ile nauczyciel zarabia?

– W telewizji mówią, że mamy po pięć tysięcy miesięcznie – rozmarzyła się Iwona. – Może by tak pozew zbiorowy wystosować, żeby nam te pięć tysięcy dali, skoro cały czas o nich mówią? – zaczęła się zastanawiać.

– Głupiaś! – ucięła dyskusję Lilka. – Co opłaceni przez rząd dziennikarze mówią, to jedno, pieniędzy nie ma, a ludzie cię zjedzą. Wierzą, że jesteś miernotą i nierobem, że obciążasz państwowy budżet i pracujesz trzy godziny dziennie; że ciągle siedzisz na zwolnieniu lekarskim i jak będziesz miała czterdzieści lat, to przejdziesz na emeryturę, na której dostaniesz ze trzy tysiące. I nawet jak kwitek z pensją pokażesz, to i tak powiedzą, że sfałszowany jakiś, więc przestań marzyć, stań twardo na ziemi.

– Czterdzieści lat? Emerytura? Przecież my już dawno po czterdziestce! I o jakim zwolnieniu ględzisz? – oburzyła się Iwona. – Ty wiesz, jaką wypłatę dostaniesz na zwolnieniu? Miesiąca nie przetrwasz.

– Nie wiem, bo na zwolnienia nie chodzę z powodu finansowego. To na co te karty mam stawiać? – zapytała ponownie Magdę.

– No? No chyba na nic? Sama nie wiem.

– No to nie ma co tarota kłaść. Tarot to nie zabawa, chociaż wam się wydaje, że to pierdoła jakaś. A ty się na ten sąd przygotuj – poradziła Iwonie, która wymownym gestem popukała się w czoło.

– A ty? Dlaczego nigdy nie stawiasz sobie tarota? – Iwona do kart Lilki miała ambiwalentny stosunek. Nie wierzyła w nie, nazywając głupotami i zabobonem i uznając tylko pozytywne wróżby.

– Stawiam, ale nie przy was. Rzeczy intymne trzymam pod pierzyną.

– I co? Sprawdza się?

– Cholera wie – odrzekła Lilka. – Sobie jakoś nie umiem interpretować.