Śmierć czai się za każdym drzewem (4)

– Chcieliście się zabawić moim kosztem, co?  A potem komentować to, co bym do ciebie powiedziała? Ty świnio!

– Hugo o to prosił, chciał cię lepiej poznać! – zaperzyła się Baśka.

– Lepiej poznać? – wrzasnęłam. – No to mnie poznał, frędzel jeden! Niech ja go jeszcze kiedy dopadnę!

– Ten jeden raz mu wystarczył, na drugi nie ma ochoty. Baśka skrzywiła się z niesmakiem.

– Tak ci powiedział?

– Niezupełnie. Było mu trochę głupio, że metody poznawcze zawiodły. Wiesz, przyzwyczaił się nie mieć problemów z poznawaniem kobiet. Młody, wykształcony, z kasą. Jak to się potocznie mówi – którą chciał, to miał. Przejadły mu się paniusie lecące na forsę, więc zapragnął skromnej dziewczyny z prowincji. I dostał, jak obuchem w łeb.

– Że jak? Skromnej? Z prowincji? I ty przedstawiasz mnie? No kochana! No kochana! – powtarzałam bez ładu i składu, nie wiedząc, co począć dalej.

– Nie przesadzaj – Baska zaczęła mnie uspokajać – dostał po nosie i tyle. W każdym bądź razie, kazał cię przeprosić. Aha, i jeszcze prosił, by zapytać, co rozumiesz przez „rzeczony” i „wymoczek”.  Kurdupla zrozumiał od razu.

Przez moment scena z salonu Baśki stanęła mi przed oczami i spłonęłam wstydem, co ze wszystkich sił próbowałam ukryć przed Baśką. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, co powiedziała. Kazał mnie przeprosić? No, no, umie się facet zachować. Ma klasę, nie powiem. A jeśli to naprawdę fajny gość, a ja go w tak podły sposób przepędziłam? Teraz wstyd połączył się z poczuciem winy, które od tamtego feralnego spotkania zakłócało mi spokojny sen. A wszystko przez Baśkę! Skierowałam na nią wzrok pełen zjadliwej słodyczy.

– To przez ciebie! Wyciągnęłaś mnie z domu pod fałszywym pretekstem, a dobrze wiesz, że się nie maluję i nie stroję na babskie pogaduszki. Kto jak kto, ale ty znasz mnie od kilkudziesięciu lat i doskonale wiedziałaś, jak będę wyglądać. Myślałam, że się ze wstydu spalę, do cholery! Jak mogłaś mi zrobić coś takiego?

– Dobrze już, dobrze. Trochę w tym i mojej winy, ale nie masz czego żałować. Nie lubię tego pieruńskiego Hugona, to jakaś swołocz, mówię ci! – podkreśliła dobitnie. – Poza tym, niech on sobie nie myśli, że u nas dziewczyny tak będą na niego lecieć jak w tym jego Paryżu. Spodziewał się wypacykowanej laluni, a tu…

–…baba żywcem od pługa oderwana – dokończyłam za nią. Baśka popatrzyła na mnie jakoś tak dziwnie, by już za chwilę skręcać się ze śmiechu. Pośmiałabym się z nią chętnie, ale wspomnienie tamtego wieczoru spędzało mi sen z powiek, więc nie podzielałam jej wesołości.

– Ty to specjalnie zrobiłaś – oskarżyłam ją w nagłym olśnieniu. – Doskonale wiedziałaś, jak ja tam u ciebie wystąpię. Ale dlaczego, no dlaczego? Czemu mnie tak wrobiłaś? Nie mamy już po piętnaście lat, nie rozumiesz?  

Baśka wzruszyła ramiona i zaczęła szukać w torebce papierosów. Zawsze tak robiła, by zyskać na czasie.

– Wkurzyłam się na Jacka – zaczęła grzebiąc w torebce. – Zdenerwował mnie tym, że tak zaczął o ciebie wypytywać, planować to spotkanie. No, nie wiem! Zazdrosna byłam! I co? Co teraz zrobisz? Tak, byłam zazdrosna. Rozumiesz?

Siedziałam przez chwilę oniemiała. Baśka zazdrosna? O kogo? O mnie? No chyba baba już całkiem zwariowała. Ona, kobieta światowa, piękna, kobieta sukcesu. I ja. Brzydkie kaczątko, właściwie brzydka kaczucha (kaczątko powinno być dużo młodsze), panna z dużym przebiegiem, bibliotekarka bez szans na sukces. Ona zazdrosna o mnie? I jak tu zareagować? To chyba jednak komplement? No bo przecież żadna tam obraza.

– No, ale jednak gościa szkoda. Zachowałam się paskudnie – przyznałam wreszcie, bo dalsze poszukiwanie winowajców nie miało już sensu.

– Daj spokój, on ma kobiet na pęczki. Już u nas kręcą się przy nim dwie. Młode, śliczne dziewczyny. Ostatecznie, wzięty architekt z Paryża to łakomy kąsek. On już nawet nie pamięta, jak wyglądasz. A jak się umalujesz, to cię nawet nie pozna – zapewniła. – Mówię przecież, swołocz. Zakłuło mnie coś w boku. Jak to, nie pamięta i nie pozna? To tak łatwo mnie zapomnieć? Naprawdę tak niewiele znaczę? A zresztą. Jakie to ma znaczenie?

– Swołocz, nie swołocz, głupio jakoś, nie uważasz?

– Pewnie, że głupio, ale może ci to na zdrowie wyjdzie? Nam obu? Jakbyś go nie zjechała, to pewnie by dziad się od ciebie nie odczepił, a tym samym siedziałby u mnie tygodniami. I tak już mi się naprzykrza.

– Jednym słowem, zadowolona jesteś, że go przepędziłam? – zapytałam.

– No pewnie, masz u mnie piwo. Tylko proszę cię, nie łaź sama po lesie. Drugiej takiej wariatki nie ma. Jesteś jedynym egzemplarzem. Pamiętaj o tym.

Baśka wróciła do siebie. Moje poczucie winy nieco przygasło i nareszcie mogłam spokojnie zasnąć. Właściwie to mogłabym zasnąć spokojnie, gdyby do domu nie wpadła moja mama. Z obłędem w oczach poinformowała mnie, że Jadźka Karpik nie żyje, a Karpik – jej mąż, który znalazł jej zwłoki, składa właśnie zeznania w komendzie policji jako pierwszy podejrzany.