Śmierć czai się za każdym drzewem (13)

Wytrzymałam atak mamy, która o mało co nie wpadła w histerię, czekając na mój powrót i wyobrażając sobie najgorsze scenariusze. Ostatecznie jej córka, czyli ja, to tak wspaniały okaz kobiecej urody, czaru i powabu, że nie tylko jakiś tam wampir, ale wszyscy faceci w lesie z urzędu niejako powinni się na nią, czyli na mnie, rzucać w celu co najmniej erotycznym. Gdy już wysłuchałam biadolenia o braku odpowiedzialności, znieczulicy i nieliczeniu się z matczynymi uczuciami, które buzowały w matczynej piersi pod moją nieobecność, postanowiłam opowiedzieć przebieg kłótni z Baśką i jej nagłym zniknięciu.          
– Was obie powinno się zamknąć w wariatkowie – stwierdziła moja rodzicielka – Ubezwłasnowolnić i zamknąć! – dodała z mocą. – Czy ty masz pojęcie jak ja się martwiłam? – zaczęła od nowa swoje wyrzuty, wyliczając po raz kolejny wszystkie swoje strachy, po czym wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami. Przez resztę wieczoru siedziała zamknięta w swoim pokoju, głucha na moje próby zawarcia ugody, które spaliły na panewce. Mama była nieugięta w swym postanowieniu ciężkiego obrażenia się na mnie. Męczące przeżycia odbiły się na moich nerwach i prawie zwaliły z nóg, więc zasnęłam zaraz po kolacji. Nie dane mi było długo cieszyć się odpoczynkiem. Mama szarpała mnie za ramię i wrzeszczała, bym wstawała. No, teraz to mi da popalić, pomyślałam przez sen, odrzucając kołdrę, by się spod niej wygramolić. Zaświtała mi jakaś niejasna myśl, że kobieta w moim wieku powinna już mieszkać w swoim mieszkaniu, trzymając się w nocy z dala od upierdliwej matki, a skoro już mieszkam pod jej dachem, to mam za swoje i teraz będzie mi truć przez całą noc o swoim strachu, by mi uświadomić, jaką jestem wyrodną córką.

– Mamuś, błagam…– jęknęłam cichutko z nadzieją, że może jednak się ulituje i zaczną się dla mnie zbawienne ciche dni, lecz nie reagowała.

– Wstawaj, do cholery, Jacek dzwoni, szuka Baśki, słyszysz? Baśki nie ma, nie wróciła do domu! – krzyczała.

Powoli otrząsnęłam się ze snu i dotarło do mnie, że ta wariatka, znaczy Baśka, naprawdę nie wróciła. Chwilowy niepokój, który objawił się nieprzyjemnym kłuciem serca, minął. Skoro grzybiarka widziała Baśkę wsiadająca do auta, to znaczy, że w lesie nie została. No chyba, że… kierowca okazał się zwyrodnialcem, ale jakoś nie mogłam sobie wyobrazić Baśki w takiej sytuacji. Jak ją znałam, a znałam naprawdę dobrze, bezradna by na pewno nie była. Jej nieobecność można było wytłumaczyć tylko w jeden sposób: nie wróciła do małżeńskiego gniazdka z własnej i nieprzymuszonej woli. Jeśli jednak wróciła, to mogła namówić Jacka, by teraz napędził mi stracha. Ta druga wersja stała mi się bliższa. Ostatecznie oni oboje mieli niezłego świra i gustowali w durnych dowcipach. Jakby na to nie patrzeć, nie miałam się czym przejmować.

– Uspokój się – powiedziałam do mamy, która wchodziła w fazę delirium – to następny kawał Baśki. Albo nie wróciła do siebie, bo chce się pozbyć Hugona, albo Jacek jest z nią w zmowie i teraz zamierzają mnie dręczyć i straszyć. Jakbym to ja była winna, że ona poszła w las.

Mama machnęła tylko ręką.                                                                                                          

– Wstań wreszcie, ten Francuz ciągle wrzeszczy i wrzeszczy. Basi nie ma, Basi nie ma, gdzie Basia! Nie mogę się z nim dogadać.

– Mamo, tyle razy ci mówiłam, że to nie Francuz, tylko we Francji mieszkał, a dogadać to i ja się z nim nie umiem. Już taka jego uroda, że on się rzadko z kim dogaduje. Nie spieszyłam się zbytnio do telefonu, postanowiwszy wystawić cierpliwość farbowanych żabojadów na próbę.

– Halo? – przeciągnęłam bezlitośnie ostatnią głoskę.

– Czy ona wreszcie wstała? Co ona sobie myśli? – usłyszałam wściekły głos Jacka, zastanawiając się od kiedy zwraca się do mnie w trzeciej osobie.

– Ona wstała i przy telefonie – podjęłam próbę wpasowania się w nową konwencję naszych kontaktów. – A czego on chce?

Przez chwilę panowała cisza, by potem powrócić do mnie jazgotem przesyłanym sprawnie kablem i z niezwykłą mocą.

– Majka? To ty? Co się wygłupiasz? Gdzie jest Basia? Nie wróciła na noc. Nocuje u ciebie?

– O, naprawdę? Nie wróciła? Coś podobnego – zakpiłam, bo miałam pewność, że jego rozkoszna żoneczka siedzi gdzieś obok niego i śmieje się ze mnie w kułak. Postanowiłam doprowadzić oboje białej gorączki. Niech sobie nie myślą, że można ze mną pogrywać. Już i tak za dużo przeszłam kilka godzin wcześniej, co za dużo, to niezdrowo.